“Την βρίσκουμε να ξυπνάει ένα χάραμα, νύχτα ακόμη, από 'να πρωτόγνωρο ήχο. Κάτι ανάβλυζε μεσ' το λαρύγγι της, ρόγχος λαγαρός, μια ομιλία υγρή και απόκοσμη και παιχνιδιάρικη, που λίγο είναι να την παρομοιάσουμε με κελάρυσμα νερού μέσα από τοίχους, ή με ένα σμάρι μικρών ασημένιων κλειδιών που κατιτίς, θα ΄λεγες ποδαράκι γάτας, τα κούνησε και τα 'συρε από 'δω εκεί, μέσα σε μουσκεμένα φύλλα.
...Και δεν είχε ξαναπεθάνει για να ξέρει, μα κάπως έτσι ένιωσε πως είναι όταν πεθαίνει κάποιος, μιαψυχική εντύπωση ανόθευτη από κάθε άλλη. Η σύνοψη του κόσμου μέσα σε μια στιγμή, δράμα και πανδαισία, πριν όλα σβήσουν και πριν προλάβεις να φοβηθείς ή να σκεφτείς.”