“(Η γάτα στην βιβλιοθήκη της Λεύκας:) Και την έβλεπες να διασχίζει εκείνο το δάσος του βαμμένου πράσινου γραφείου, απέραντο κατά μία έννοια, που δεν είχε μόνο χειρόγραφα, βιβλία, τετράδια και τα συναφή. Είχε και πλήθος ομοιώματα, πέτρινα, ξύλινα, κοκάλινα, ή πήλινα, από διάφορες άλλες γάτες, γενικώς από ζώα και πτηνά, από σαύρες επίσης, χελώνες, σκαραβαίους, σκαντζόχοιρους.
Την έβλεπες να κυκλοφορεί ανάμεσα τους, να ελίσσεται ακόμη και οπισθοπατώντας, ως να διέθετε και κάτω από τις πατούσες της μάτια. Ποτέ δεν έριξε, ούτε έσπασε το παραμικρό. Ίσως να το μετακινούσε ελαφρώς, ή να το αναποδογύριζε εν μέρει και να σταθεί να το μυρίσει επίμονα, να αφουγκραστεί τί πιθανόν είχε να πει κι αυτό για την δική του παράδοξη ύπαρξη. Ήταν αξιοθαύμαστη. Ένα αερικό σε σώμα γάτας, με βλέμμα κουκουβάγιας που καθήλωνε.”