“Մեզանում սովորություն կա ասելու(տեսնես ո՞վ է ասել)՝ «անփոխարինելի մարդ չկա»: Սոսկալի խոսք՝ վախենալու, շատ հեռուները տանող դժբախտ հետևանքներով: Ասել է թե՝ մեկ մարդը, անձը, անհատը ոչինչ է, զրո, ըհդհանրապես ոչ մի արժեք չունի, գին չունի, ուրեմն և...
Կան մարդիկ՝ շատ են սիրում այս խոսքը, նրանք, որոնք միշտ պատրաստ են ամեն տեղ, ամեն ինչ , ամեն մեկին, ամեն գործում փոխարինելու: Մինչդեռ փոխարինողը իր երկրորդը չունի, չի՛ կարող ունենալ: Ինքը միակն է, եզակի և, ուրեմն անփոխարինելի՝ ինչպես մարդուս հայրը, մայրը, սիրած կինը, ընկերը, ի վերջո(և ի սկզբանե)՝ Հայրենիքը...”