“Ընկեր ունեի, հաճախ էինք զբոսնում Երևանի փողոցներով: Հիասթափված ու դժգոհ էր մեր ժողովրդից, թվարկում էր թերություննները, վատաբանում: Հրաժեշտ տալիս ինքն իրեն հաղթանակած էր զգում, ինձ՝ պարտված:
Մի օր էլ համաձայնեցի ասացի՝ ճիշտ ես, դու ճիշտ ես, համոզեցիր, բայց ի՞նչ ես պահանջում մի ազգից, որի մտավորականաը, այսինքն՝ դու, մինչև փողոցի էս ծայրը հասնելը, ծխախոտիդ մնացուկը երկու անգամ գցեցիր ոտքիդ տակ, մի օխտն անգամ էլ թքեցիր ուղիղ մայթի վրա...”