“Είταν άραγε η εκκρεμότητα της θέσης του, ή ήταν η καθυστερημένη παιδιάστικη εξάρτηση, που τον έσπρωχνε έτσι δυναστικά , να βρίσκει αποκούμπι στη σκιά της; Δεν ήξερε. Οι στοχασμοί του τη στιγμή τούτη ξεπρόβαιναν μπερδεμένοι και θαμποί από τα δάκρυα. Ένιωθε κάτι κρυερό κι' απειλητικό να τον ζυγώνει από γύρω, σαν κύκλος μαύρος που κλείνει, τη μοναξιά που έρχεται, την ερημιά από κάθε στοργή, τον κόσμο που αδειάζει.”