Άγγελος Τερζάκης > Quotes

“Δεν του τύχαινε να συχνά να κάνει όνειρα. Απ'όλα περισσότερο του έλειπε ο αισθηματισμός, κ'η φαντασία του ανάδινε μια λάμψη τυφλωτική και κρύα. Φλόγα δίχως θερμότητα, σέλας πολικό. Τη φαντασία τη φτερώνει ο ενθουσιασμός, όμως αυτός δε γνώρισε ποτέ του ενθουσιασμούς. (...) Μα κάποτε, κινημένος από την οργή, ρέμβαζε. Η οργή η ανικανοποίητη ρεμβάζει, για να χορτάσει με τις σάρκες της.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Ούτε τα μάνταλα, ούτε κ' η αγκαλιά κρατάνε κοντά σου τους ανθρώπους. Τίποτα! Περνάνε μοναχικοί κι' ακατανόητοι, μέσα στ' όραμα του φεγγαριού, και το αίμα σου το ίδιο θα ζωντανέψει μια μέρα και θα ενσαρκωθεί μόνο και μόνο για να σ' απαρνιέται.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Από τους δέκα ανθρώπους που σου ζητάνε τη γνώμη σου για κάτι, οι εννέα το κάνουνε μονάχα για να σου πούνε τη δική τους.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Ο αιώνιος άνθρωπος πιστεύει με την καρδιά ό,τι ο νους του αποκρούει. Αποκρούει με την καρδιά του ό,τι ο νους του παραδέχεται.

Από την ''Ανάγκη του στοχασμού”
― Άγγελος Τερζάκης

“Είτανε μιά από τις εξαντλητικές εκείνες, τις υπεράνθρωπες νίκες, που αν δεν τις έτρωγε η αφάνεια της καθημερινής ζωής, αν είτανε δυνατό να γίνουν με κάθε τους λεπτομέρεια γνωστές, θα κινούσαν το θαυμασμό. Έτσι, συχνά, για τα μέτρια αποτελέσματα, χρειάζεται να χυθεί ο αιματερός ιδρώτας, όταν οι μεγάλες πράξεις γίνονται με μια χειρονομία απλή.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Έτσι είχε πάει ίσαμε τώρα η ζωή του, σε κύκλους ομόκεντρους που όλο και φαρδαίνουν. Μια πέτρα είχε πέσει στο νερό κάποια νύχτα, τότε, εκεί κάτω στην πατρίδα του, σαν έκαναν το ρεσάλτο τους οι ανθρώποι του Γκαφόρε, μια πέτρα και συντάραξε τη μακάρια ακινησία. Το είχε νιώσει καλά, τη νύχτα εκείνη, πως ξεκινάει. Ο δρόμος του από τότε κι εμπρός είναι ένας ίλιγγος. Τρέχει, τρέχει, ξεσηκωμένος από τον άνεμο της θύελλας, δίπλα του σκιές, τόποι, οράματα περνούν, μα τίποτα δεν προφταίνει εκείνος να καθηλώσει. Είναι καθώς στα παραμύθια της βάγιας, όταν το βασιλόπουλο το παίρνει ο ανεμορούφουλας και και βλέπει ξάφνου πως χορεύουν γύρω του οι νεράιδες. Ποιανής θα αρπάξει το μαντήλι να την υποτάξει; Στη ζωή του τη λαχανιασμένη, νιώθει ο Σγουρός βαθιά ένα δυσάρεστο κενό. Όχι, δεν το έπιασε ακόμα με τα δάχτυλα του τ'όνειρο, κάτι σα να λακίζει διαρκώς από μπροστά του. Δεν το γνώρισε ακόμα, όχι, το εξαίσιο και το μεγάλο που έχει από χρόνια υποσχεθεί κρυφά στον εαυτό του.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ

“Στο βάθος, πίσω κι'απ'αυτήν την απόφαση να φανεί τίμιος, δεν είτανε παρά ο εγωισμός του που αγωνιούσε. Η ανάγκη της ανάτασης, ο πόθος του ηρωισμού που θα μας εξυψώσει στα μάτια του εαυτού μας, μήπως δεν είναι το συνηθέστερο ελατήριο κάθε μας πράξης ενάρετης; Έτσι πίσω κι απ'την πιο αγνή θυσία, κρύβεται η στενή ιδιοτέλεια της φιλαρέσκειας, ενός μεταρσιωμένου, πες, ναρκισσισμού. Κι' ο δισταγμός ανάμεσα σε μια χειρονομία ωραία ή μια κακοήθεια, κρύβει την ίδια και κοινή αγωνία: Τη δίψα της περηφάνειας. Της αγγελικής ή της σατανικής.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Όμως η ήρεμη κι ασήμαντη τούτη ζωή είταν αφάνταστο πόσο τους είχε συνδέσει. Ούτε κοινοί μεγάλοι κίνδυνοι, ούτε χαρές σπουδαίες θα μπορούσαν ίσως να τους ταιριάξουν τόσο. Για τη φιλία τους, ποτέ δεν είχαν μιλήσει. Οι βαθύτερες αγάπες είναι σεμνές κ' εχέμυθες. Δεν ξεστομίζονται ποτέ.”
― Άγγελος Τερζάκης

“Τ' αντικείμενα έχουν στερεότητα, ο άνθρωπος το ίδιο, παντού υπάρχει όγκος, βάρος, ιδιότητες, η καθημερινή πείρα μας λέει πως έτσι ν' απλώσουμε το χέρι κάτι θα συναντήσουμε, κάποιο έρεισμα θα βρούμε, η καθημερινή χρήση μας κάνει να το πιστεύουμε. Ο κόσμος είναι υλικός, πείθει. Και ξάφνου να! Μέσα στον ίδιο τον χώρο, εμείς οι ίδιοι βρισκόμαστε μια μέρα εξόριστοι. Κάτι γλίστρησε, λάκισε, σε μια δύναμη μες' από τα πράγματα, ένα άρωμα που δεν το νιώθεις μέσα στο παρόν, αλλά μόνο σα θύμηση, όταν έχει πετάξει. Και βλέπεις τότε πως το μύρο τούτο της στιγμής ήταν η μοναδική γεύση των πραγμάτων, η άπιαστη κι αληθινή τους υπόσταση. Ότι απομένει γύρω είναι χαλάσματα, σχήματα δίχως νόημα, συλλαβές χωρίς ήχο. Έτσι καθώς τα ροκανισμένα μάρμαρα του χαμένου κόσμου εδώ γύρω στο συνοικιακό καφενεδάκι, έρημα, άναυδα μέσα στο βράδυ και στην βροχή.

( Απόσπασμα από τον Προσανατολισμό στον αιώνα )”
― Άγγελος Τερζάκης

“Το ξαφνικό θέαμα μιας σάρκας που κίνησε το μεγάλο και μαρτυρικόν πόθο φέρνει μία φρίκη μυστική, έτσι σαν το άγγελμα του υπερούσιου. Το αιώνιο ανεκπλήρωτο της ικανοποίησης, η βαθύτατη αδυναμία του ανθρώπου να καθηλώσει την απόλυτη απόλαυση, γίνονται μεμιάς τότε φανερά.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Της ήταν έτσι γραφτό, θα 'λεγες, όλους τους πόθους της τους βαθιούς και σπάνιους, να τους γεύεται πραγματοποιημένους κάποιαν ώραν πού, θες από την ατέρμονη απαντοχή, θες από κακοτυχιά, κάθε ζωντανός παλμός τους είχε σταματήσει και κάθε θέλγητρο τους νεκρωθεί.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ

“Σε τόξο μεγάλο, αγνάντια, γαλαχτώνει τον ορίζοντα φεγγοβολή θαμπή. Κάτω, μακρυά σειρά από αστράκια κίτρινα, πεσμένα στο χώμα, τεντώνεται και λαμπυρίζει, αλυσίδα παχιά, χρυσή. Σα φίδι τεράστιο μοιάζει, που αποκοιμήθηκε ανάμεσα σε τρία βουνά, με το λαιμό χυμένο προς τη θάλασσα, και τα λέπια του παιζογυαλίζουν. Χαμένος, κοιτάζει. Πότε έγινε αυτό το ανεξήγητο; Χρόνια τώρα, ζώντας στην ίδια τούτη πολιτεία, κυκλοφορεί κι'αυτός στο αίμα της, το μενεξελί και νεανικό, που εμψυχώνει τις αρτηρίες της.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Δυο εχθροί, ένας απ'έξω, ένας από μέσα. Πουθενά γλυτωμός άλλος από τη μαγκουφιά της ερημιάς στα γερατειά. Κήρυξαν σε διωγμό τον έρωτα, την πράξη την ερωτική, γιατί νομίζετε; Για να κεντρίσουν τη ζήτηση, να σε βασανίσουν σοφά με τη στέρηση, να σε κατασπαράξουν με τον πόθο. Ψυχολογικός καταναγκασμός! Υψηλή τέχνη!... Προσέξατε τα κορίτσια σας, το νου σας μην παραστρατήσουν! Διδάξετε τους καλά το εμπόριο, είναι πράξη ανώτερης ηθικής. Και πέστε τους πως είναι αίσχος να πουλάνε το κορμί τους. Την ψυχή τους, αυτήν, μπορούνε να την πουλάνε λεύτερα. Ο σκοπός είναι "ιερός"!”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Η σύναξη εδώ των ψυχών, μέσα στο ίδιο χωνευτήρι, έχει προικίσει την πολιτεία με μια δική της, ανεξάρτητη ζωή, κάποιαν υπερφυσική ύπαρξη που χτυπάει μέσαθε, σα μεγάλη υποχθόνια καρδιά. Το γέννημα τούτο του πλήθους απαρνήθηκε τη φύτρα του και τώρα, θεριεμένο σε τέρας συμβολικό, κυβερνάει την ανθρωπομάζα. Το δουλεύουν οι άνθρωποι νυχτοήμερα, το ποτίζουν με τον ιδρώτα τους, του προσφέρνουν τροφή την καρδιά τους. Φευγαλέα, μυστικά, το χνώτο του γλυστράει στο αίμα τους και το δαιμονίζει. Κυβερνάει η πολιτεία τους ανθρώπους σα θεότητα απόκρυφη, δυναστική, με το αόρατο γνέψιμο της Μοίρας.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Είταν άραγε η εκκρεμότητα της θέσης του, ή ήταν η καθυστερημένη παιδιάστικη εξάρτηση, που τον έσπρωχνε έτσι δυναστικά , να βρίσκει αποκούμπι στη σκιά της; Δεν ήξερε. Οι στοχασμοί του τη στιγμή τούτη ξεπρόβαιναν μπερδεμένοι και θαμποί από τα δάκρυα. Ένιωθε κάτι κρυερό κι' απειλητικό να τον ζυγώνει από γύρω, σαν κύκλος μαύρος που κλείνει, τη μοναξιά που έρχεται, την ερημιά από κάθε στοργή, τον κόσμο που αδειάζει.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Μέσα στο φωτερό πανηγύρι της πολιτείας, είχε κατορθώσει εκείνη ν' απομονώσει ένα υγρό κομμάτι σκιάς, και το βαστούσε φιλάργυρα κλειδωμένο με λατρεία σκοτεινή, ισόβιο μνημόσυνο ανήλιαγης ψυχής, κεκοιμημένης.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Μια οσμή ύποπτη, από ανθρώπινα, υγρά εκκρίματα, νοτίζει τις πλάκες, τους τοίχους, και ξεφυσαίνει σα χνώτο πνιγερό από στενά παράθυρα. Θαρείς κι'όλη τούτη η πλάση, η άχαρη ανθρωποσπόρα που μερμηγκιάζει σκουληκιάζοντας πάνω στη φλούδα του πλανήτη, δεν έχει για προορισμό της άλλο παρά να βοσκίζει τη βρώμα της κ'ύστερα να στραγγίζει στις γωνιές τους σιχαμερούς χυμούς της.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Την κοίταζε απλωμένην ανάερα, απέραντη κι'άσπρη, μέσα σε χνώτο χρυσαφί, να τεντώνεται με χάρη νωχελική νεαρής εταίρας. Το ξανθό χνούδι της, άχνινο σα γύρη, τρέμιζε στον αέρα, κι' ο ήλιος το κεντούσε με νήματα στραφταλιστά. Την κοίταζε και συλλογιζόταν πόσο την αγαπούσε, δίχως προσποίηση αυτό, δίχως ρομαντισμό κανένα. Ο έρωτας της σα νάχει μπει στο αίμα του ασύνειδα, από χρόνια μακρυνά, με την καθημερινή του ανάσα.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“...μες από δύστυχα σπιτάκια. Τα κοίταζε για πολλοστή φορά, ζερβόδεξα του, να ισορροπούνε πάνω σε βόλους χώμα ετοιμόρροπους, πολύπλοκα, πολύχρωμα, και να μορφάζουν τον ταπεινό μορφασμό της φτώχιας. Σαν άχαρα παιχνίδια μικροσκοπικά,μοιάζανε απ'αυτά που σκαρώνουν τα παιδάκια της φτωχολογιάς, καλύβες με κουτιά από σπίρτα. Τ'αγαπούσε. Του έδιναν κάτι από την ρομαντικήν απόλαυση, την άκαρδη, του περιηγητή. Τα κοίταζε με το εκτιμητικό μάτι του συλλέχτη, ψαχουλεύοντας αδηφάγα τη γραφική τους θωριά, ποτισμένος από αργόσχολη διάθεση φιλολογίας.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Το βράδι εκείνο, όταν η μενεξεδένια πολιτεία θα σβύσει πίσω στον ορίζοντα, όταν ο άνεμος της εξοχής θ'αρχίζει να φέρνει την παγερή ανάσα της νύχτας, την υγρή μυρωδιά του χορταριού, η ορφάνια θ'ανέβει στην ψυχή του και θα την πνίξει. Κάτι θα ραΐσει τότε μέσα του, κ' έπειτα θα το σέρνει αθεράπευτο σ'όλη τη ζωή του.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Κι όμως το μάτι αυτό, το υπεροπτικό καθώς όλων των Φράγκων, δεν μοιάζει με τ' άλλα που γνώρισε ίσαμε τώρα. Στο βουνίσιο πανδοχείο της Μεσαρέας μία φορά, τη νύχτα τούτη δεύτερη, του φάνηκε να ξανοίγει μέσα του, σ' απίθανο βάθος, μια άλλη σπίθα, απαλή κι αόριστη λάμψη από άγνωρο φως. Ήτανε μάτι ολοκάθαρο, μάτι φεγγερό, αλλά καθώς στο πιο διάφανο νερό δεν βλέπεις μονάχα τον ουρανό ν' αντικαθρεφτίζεται μα και τα είδωλα του βυθού να τρεμίζουν, έτσι και στο μάτι του άρχοντα Ιωάννη το κρύο φέγγος του κόσμου κρουσταλλιάζει ξένο σε πάνω σε πλάση υποβρύχια. Είναι μάτι ικανό να τρεμίσει από την υγρή λάμψη της συμπόνοιας, θα θολώσει με την άλαλη ρέμβη της τρυφερότητας, να χωνέψει σ' όνειρο βαθύ.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ

“Αντίκρυζε το μέλλον μ'ανησυχία, αλλά και κάποια μοιρολατρεία ρομαντική, την αβουλία του ανθρώπου που αδιαφορεί για τη ζωή, ίσως γιατί την έχει πολύ αγαπήσει. Οι φιλήδονοι της ευτυχίας, αυτοί που δεν κατόρθωσαν να γνωρίσουν της χαρά στις πιο πλατειές εξάρσεις της, έτσι ξεπέφτουνε μια μέρα στον ίμερο της εκμηδένισης. Μνησικακία ατάραχη, πικρή και άβουλη τον συνείχε.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Αργά, ανεπαίσθητα, κι' όμως σταθερά, η ζωή αλλάζει όψη. Στάλα τη στάλα το κάθε περιστατικό έρχεται ν' αλλοιώσει τη μορφή της, κι' ακόμα οι πιο ήρεμες, οι πιο ασάλευτες στιγμές, δουλεύουνε βουβά για το ξανάπλασμα της.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Είχε κάτι από τη δική του τη χαύνη ύπαρξη η άσκοπη τούτη επιμονή της ψιχάλας. Την ύπαρξη του που την είχε απορροφήσει πάλι κι' αναπόδραστα, ύστερα από την πρόσκαιρη αναλαμπή της ζέστης, η ράθυμη ατονία του ρεμβασμού. Κοίταζε δίχως σκέψη, μυρίζοντας με μικρές - μικρές ανάσες το χνώτο της βρεμένης γης.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία

“Και νευρίαζε, υπόφερε μουγκά γιατί δε μπόρεσε ποτέ του να λυθεί από το μαγκάνι της υποταγής που φαρμάκωνε τόσο τη ζωή του.”
― Άγγελος Τερζάκης, Η μενεξεδένια πολιτεία