“Είχε κάτι από τη δική του τη χαύνη ύπαρξη η άσκοπη τούτη επιμονή της ψιχάλας. Την ύπαρξη του που την είχε απορροφήσει πάλι κι' αναπόδραστα, ύστερα από την πρόσκαιρη αναλαμπή της ζέστης, η ράθυμη ατονία του ρεμβασμού. Κοίταζε δίχως σκέψη, μυρίζοντας με μικρές - μικρές ανάσες το χνώτο της βρεμένης γης.”