“Έτσι είχε πάει ίσαμε τώρα η ζωή του, σε κύκλους ομόκεντρους που όλο και φαρδαίνουν. Μια πέτρα είχε πέσει στο νερό κάποια νύχτα, τότε, εκεί κάτω στην πατρίδα του, σαν έκαναν το ρεσάλτο τους οι ανθρώποι του Γκαφόρε, μια πέτρα και συντάραξε τη μακάρια ακινησία. Το είχε νιώσει καλά, τη νύχτα εκείνη, πως ξεκινάει. Ο δρόμος του από τότε κι εμπρός είναι ένας ίλιγγος. Τρέχει, τρέχει, ξεσηκωμένος από τον άνεμο της θύελλας, δίπλα του σκιές, τόποι, οράματα περνούν, μα τίποτα δεν προφταίνει εκείνος να καθηλώσει. Είναι καθώς στα παραμύθια της βάγιας, όταν το βασιλόπουλο το παίρνει ο ανεμορούφουλας και και βλέπει ξάφνου πως χορεύουν γύρω του οι νεράιδες. Ποιανής θα αρπάξει το μαντήλι να την υποτάξει; Στη ζωή του τη λαχανιασμένη, νιώθει ο Σγουρός βαθιά ένα δυσάρεστο κενό. Όχι, δεν το έπιασε ακόμα με τα δάχτυλα του τ'όνειρο, κάτι σα να λακίζει διαρκώς από μπροστά του. Δεν το γνώρισε ακόμα, όχι, το εξαίσιο και το μεγάλο που έχει από χρόνια υποσχεθεί κρυφά στον εαυτό του.”