“و آن لبخند و چال ملیح کنارۀ لبها که لبها خود به رنگ برگ گلاب بودند؛ آری...حیف است انسان با رنگ صورتی صرف وصفشان کند. زیرا رنگ صورتی چیزی ثابت، نوعی ثبات در رنگ را تداعی می کند؛ اما...رنگ برگ گل گلاب همان صورتی است و دمادم در شدن، و می تواند دیگر شود و در همان حال که هست، و می تواند همان باشد و دیگر هم. درست مثل رنگ لبان آن دختر که در سخن و در خاموشی رنگ نو می کرد و دیگر می شد با وجود چنان بودنش که بود. قیس از همان فاصله عطر گل را هم احساس می کرد: یا حس می کردم که احساس میکنم؟”