“ناامیدی‌هایش همیشه به این فکر ختم می‌شود که می‌میرد و در مردن دلش برای هیچ‌کس تنگ نخواهدشد. نمی‌ترسد از اینکه دیگران بعد از مرگ فراموشش کنند. از فراموشیِ خودش می‌ترسد. از خودش می‌پرسد اگر روزی دیگر نتواند سعید را دوست داشته باشد و از پدرش کینه‌ای نداشته باشد و از شیما متنفر نباشد و برای آغوش مژگان و دلشوره‌ها و مهربانی‌های ترلان دلتنگ نشود، چه خواهد شد؟ و احساس می‌کند ترسی که ترلان از آن حرف می‌زند، مرگ نیست؛ نه خودش نه بعدش. برای او ترس از جنس فراموشی است...”