“باید بدانی
که هیچ‌کس کودکانش را بر قایق سوار نمی کند
مگر اینکه آب امن‌تر از خشکی باشد
مگر اینکه خانه‌اش دهان کوسه‌ماهی باشد
هیچ‌کس خانه‌اش را ترک نمی‌کند
مگر آنکه وطنش تا ساحل در تعقیبش باشد
مگر آنکه وطنش گفته باشدش
قدم‌هایت را تندتر کن
لباس‌هایت را هم برندار
از دشت‌ها سینه‌خیز برو
سینه به آب بزن
غرق شو
نجات بده
گرسنگی بکش
گدایی کن
غرورت را زیر پا بگذار
که بقای تو مهم‌تر از همه‌ی این‌هاست
هیچ‌کس وطنش را ترک نمی‌کند
مگر آنکه خانه‌اش با آوازی عرق‌آلود در گوشش بگوید
برو
از من فرار کن
که من نمی‌دانم به چه روزی افتاده‌ام
اما این را خوب می‌دانم
که هر جای دنیا
امن‌تر از اینجاست”