Αντώνης Περδικάρης > Αντώνης's Quotes

“~ Το φιλί της σειρήνας ~

Απόψε μια σειρήνα σαν πνίγεται στο δάκρυ,
μετρά τις μέρες που η θάλασσα σε πήρε
γλυκιά αγάπη πρωινή.
Kαθώς τινάζει τα μαλλιά
τη χαραυγή,
σταχτή χρυσή,
μούσες, γοργόνες, μάγισσες,
ναύτες, δελφίνια, πέλαγα
γλυκολαλούν.
...
Απόψε μια σειρήνα σαν πνίγεται στο δάκρυ,
μετρά τις νύχτες και τα άστρα στο σκοτάδι
αστροφεγγιά του ουρανού.
Kι' όταν διψάσει για φιλιά
τη χαραυγή,
σταχτή χρυσή
μούσες, γοργόνες, μάγισσες,
ναύτες, δελφίνια, πέλαγα
σκύβουν να πιούν.
...
Το σ' αγαπώ το δροσερό σου στέλνει
σαν τρυφερό, αφρόπλεκτο αγέρι του γιαλού,
κυματιστά τα δροσερά της λόγια,
την αμμουδιά χρυσίζοντας τα πόδια σου φιλούν.

©Αντώνης Περδικάρης -Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα

“~ Ραψωδίες ~

Τις νύχτες που άγγελοι περπατούν στη γη...
Σ' αγαπώ και σε ψάχνω...
Φυσάει στ' ανοιχτά.
Σιγανή βροχή,
σταχτιά σύννεφα,
της άνοιξης ανατριχίλα.
Οι στίχοι μας σαλεύουν νωχελικά,
θροΐζουν τα φυλλώματα των ψυχών μας,
ψιθυρισμοί στης νύχτας το σκοτάδι
...
Άκου της νύχτας το σκοπό σε αμέτρητα τριζόνια
Οι μελωδίες της νύχτας
Σκοποί που ντύνουν ξωτικές μνήμες.
Μελωδικές νοσταλγίες σε στέκια που καπνίζουν
«Άκου τον άγριο άνεμο του πάθους, που κομματιάζει τα κλαδιά...
μοναχικές ψυχές, στο περιθώριο…

«Τη θάλασσα που μαστιγώνει τα βράχια
τους έρωτες που περνούν ορμητικοί»
...
Άκου,
της θάλασσας τ' ανταριασμένο κύμα,
καλέσματα μαγευτικά, με τον άνεμο στέλνει
Πάρε το φως του φεγγαριού να αλλάξει η μορφή σου.
Στο φως που χάνονται οι σκιές,
μη κυνηγάς πια χίμαιρες,
μη κυνηγάς άλλο τον εαυτό σου.
Αφέσου στην καλοσύνη των θεών.
Σ' έναν Ερμή ερωτικό κι έναν παραμυθά Ποσειδώνα
που σε κοιτά και πάλι με στοργή.
...
«Άπλωσε τα χέρια»,
και την ώρα που ο έρωτας θα σ' αγκαλιάζει,
να σηκώσεις τα χέρια.
Γύρισε την πλάτη σ' ό,τι σε πλήγωνε.
...
Μονάχα άκου τη θάλασσα το ψαλμό του ανέμου,
τα δέντρα καθώς τα λυγίζει ο άνεμος,
το νερό πως σταλάζει σιγά στο χώμα…
...
Άκου, τα βήματα πίσω από την καταχνιά,
Τα βήματα των σωμάτων
που δεν έχουν χέρια πια να ζεσταθούν
βήματα χωρίς διαδρόμους και περάσματα,
που "πια" δεν έχουν λέξεις να τα ζεστάνουν...
...
Ο έρωτας η δύναμή σου, η σωτηρία σου.
Κι ο έρωτας πάντα εκεί, σε διεκδικεί.

Αντώνης Περδικάρης-Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης

“~ Πανωραία ~

πως να σε ζωγραφίσω μάγισσά μου
στις στεριές τις μακρινές
π’ ακούγεται
η φωνή σου
οι ναυτίλοι μείναν άφωνα σημεία
τα ταξίδια
άκυρα κρυμμένα
...
πως να ζωγραφίσω
το χαμόγελό σου
ο ήλιος σου τυφλώνει
είσαι θεά
της θάλασσας πλανεύτρα πανωραία
αποστολές χαμένες και καΐκια φευγαλέα
εκεί που φτερουγίζεις
σαν ανάσα
με μαγεμένο της πηγής
νερό θα σε ποτίσω
με τ άρωμα των λουλουδιών
κι ΄ απόσταγμα των αστεριών
που την αυγή αργοσβήνουν
...
τα χείλη μαστιγώνει
το παράπονο τ’ αγέρα
των νερών το τρέμουλο
τ ‘ αχνάρια σβήνει
έτσι όπως χάνεται
σιγά η μορφή σου
...
θα’ θελα να σε ξαναδώ
μα σε φυλάνε τ‘ άστρα
γονατιστός παρακαλώ
στου φεγγαριού το διάβα

© Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα

“~ Κόκκινο ~

Καθώς ο ήλιος με χαράζει
πυρώνοντας την αμμουδιά
βελόνια κόκκινα με αίμα
στην ώχρα πάνω του νοτιά.

Δώδεκα ορφανά δελφίνια
στον παγωμένο ωκεανό,
μες την ανασαιμιά τ’ ανέμου
γυρεύουν κόκκινο υφαντό...

Γυρεύουνε το πρόσωπό σου
και τ όνειρο φυλλομετρούν
μες την ανασαιμιά τ’ ανέμου
κεντίδια κόκκινα τρυγούν.

© Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα

“~ Υπόσταση ~

σ ΄ αγαπώ και σου γράφω

είδα το πρόσωπο σου
τέσσερα μάτια
τέσσερα χείλια
κι ‘ έγινε δρόμος
δρόμος ονείρου

άστρο μοναδικό μου
περίμενε με

φορώντας την αγάπη σου γεννήθηκα
στο άπειρο θωρώ τον ήσκιο σου
κι ‘ όταν κλαίω ζωή υφαίνω στο κορμί σου

στα μάτια σου
το γκρίζο και το θαλασσί
και μια αγάπη θεϊκή
στην αλισάχνη
στο κύμα πλάι
με νότες ασπροκέντητες
σε τραγουδούνε μουσικές

©Àντώνης Περδικάρης”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα

“~ Φωτεινό σημάδι ~

Βράδιασε στην πόλη βράδιασε
άγονες γραμμές,
περιμένουνε στο τίποτε
έρημες καρδιές.
...
Αστέρια μέτρα κι’ ουρανό
μαζί μου να πλαγιάσεις,
βάλε σημάδι φωτεινό
το δρόμο να μη χάσεις.
...
Γαλάζιο κύμα κι’ ουρανό
γρήγορα να περάσεις,
και το γλυκό το δειλινό
να με σφιχταγκαλιάσεις.
...
Αστέρια μέτρα κι ουρανό
μαζί μου να πλαγιάσεις,
βάλε σημάδι φωτεινό
το δρόμο να μη χάσεις.

Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα

“~ Σε Παράξενο Σκοπό ~

Είπα τραγούδια να σου φτιάξω
πέτρα να ρίξω στο γιαλό,
στο κύμα ρόδα να πετάξω,
στου φεγγαριού τον πηγαιμό.
Αστέρια, οράματα, αγάπες
έγιναν κίτρινες σκιές,
στην άμμο σπασμένα τα κοχύλια
μάταια τα όνειρα του χτες.
Ένα τραγούδι να σου στείλω
να’ χει παράξενο σκοπό,
να’ ρθει το αγέρι να στο φέρει.
Είσαι το αστέρι π’ αγαπώ.
Κι είπα τραγούδια να σου φτιάξω,
πέτρα να ρίξω στο γιαλό,
κεράκι και στον άγιο να τάξω
για να σε φέρει να σε δω.
Αστέρια, οράματα, αγάπες
έγιναν κίτρινες σκιές,
στην άμμο σπασμένα τα κοχύλια
μάταια τα όνειρα του χτες.

©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης

“~ Τον πόνο διώξε ~

Γνωριστήκαμε σε τόπους ξένους
άγρυπνος σε ψάχνω μέχρι την αυγή
όνειρο γαλάζιο του πελάγους
έλα σαν βροχούλα στη δική μου γη.

Καράβι πάρε με στην ξενιτιά
πετάνε τα πουλιά στα ξάρτια
σκαρί που δεν φοβάσαι το βοριά
τον πόνο διώξε μου από τα μάτια.

Καράβι μου ποθώ να’ ρθω στα ξένα
φάροι και λιμάνια όλου του κόσμου γη
ζώντας στ' ανεμοδαρμένα βράχια
με ξωτικά θαλασσινά θαμμένα εκεί

Καράβι πάρε με στην ξενιτιά
πετάνε τα πουλιά στα ξάρτια
σκαρί που δεν φοβάσαι το βοριά
τον πόνο διώξε μου από τα μάτια.

©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης

“Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δέν έχει τί να περιμένει
Και όμως περιμένει.
Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζεί.
Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο. ..”
― Menelaos Lountemis

“Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την άνοιξη να έρθει".”
― Πάμπλο Νερούδα

“Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο
κρεβάτι
ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν
να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι
στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε
κι έσβησε
ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ' το καντηλέρι
έξω ακούγονταν κλάματα και ποδοβολητά
Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
έπειτα μπήκε το φεγγάρι
αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί
Όλο το βράδυ ακουγόταν μιά φωνή:
Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει”
― Μίλτος Σαχτούρης

“Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου”
― Οδυσσέας Ελύτης

“Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;”
― Οδυσσέας Ελύτης

“Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.
Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη...
Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα. Φαντάζομαι εκείνος που θα ξαναβρεί τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη.”
― Γιώργος Σεφέρης, Τετράδιο γυμνασμάτων: 1928-1937

“Μας βαραίνουν οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.”
― Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα

“Την αυγή ήμουνα καινούργιος σα να με
είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο.”
― Γιώργος Σεφέρης, Τετράδιο γυμνασμάτων: 1928-1937

“Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες”
― Τάσος Λειβαδίτης, Ποιήματα 1958-1964

“Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ'όνειρο. Και το πρωί "καλημέρα" λες, "καλημέρα" σου λένε. Κι η σφαγή συνεχίζεται.”
― Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

“κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.”
― Τάσος Λειβαδίτης

“Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα”
― Αντώνης Σαμαράκης, Ζητείται ελπίς

“Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.”
― Κική Δημουλά

“Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα...”
― Κική Δημουλά

“Η μνήμη είναι ελαστική, ανθεκτική σα λάστιχο. Κάνει πως υποχωρεί και σβήνει,προχωρείς εύπιστος και ύστερα σου εκσφενδονίζεται βίαια και σου τσακίζει τα μούτρα.”
― Μάρω Βαμβουνάκη, H μοναξιά είναι από χώμα

“Όμως, ίσως μετά τα άκρα να βρίσκεται το μέτρο.”
― Μάρω Βαμβουνάκη, H μοναξιά είναι από χώμα

“Είμαστε εξαιρετικά ανώτεροι και υποχωρητικοί στα προβλήματα όταν δε μας τσούζουν προσωπικά”
― Μάρω Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

“Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς.Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν: “Εδώ θα μείνεις” ή “Σε περίμενα”. Συνήθως τέτοιες ακριβές διασταυρώσεις δεν περιέχουν διλήμματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ούτε ενοχές περιέχουν. Προσπαθούν να αισθανθούν ενοχές, γιατί έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό, το λογικό, όμως στην ουσία , όχι.”
― Μάρω Βαμβουνάκη, Τα πράγματα που ζουν απ' το χαμό

“Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.”
― Μάρω Βαμβουνάκη, Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

“Είμαστε τραγικά ανεπαρκείς στις δυνατότητες που νομίζουμε πως κατέχουμε και είναι μοναδική σοφία να το παραδεχτούμε. Η ζωή τραβάει μπρος χάρη στη δική της δύναμη κι επειδή δε μας δίνει σημασία. Κι η δικιά μου ζωή.”
― Μάρω Βαμβουνάκη, H μοναξιά είναι από χώμα

“Λένε πως όταν φτάσεις στον πάτο του πηγαδιού, δεν έχεις αλλού να πας. Αναγκαστικά, αν δεν πνιγείς, ανεβαίνεις. Λάθος! Υπάρχουν μερικοί που κάνουν και γεώτρηση!”
― Αλκυόνη Παπαδάκη

“Συχνά όταν βρίσκομαι σε πανηγύρια, σε γλέντια,
σε πολύβουες χαρές, αισθάνομαι σα να μην έχω "εισιτήριο".
Σαν να χω βρεθεί εκεί λαθραία.
Μέχρι που μου ρχεται να το βάλω στα πόδια.
Είν αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο.
Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα.
Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια.”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή