booksofAhu

“İnanmış insanların yüzünde yalnızca kavganın izlerini görürsünüz. Şakağını sıyıran gaz fişeğinin bıraktığı yanığı, tozu, kiri, pasağı görürsünüz. Fakat kararlılık öyle sıcağı sıcağına görülecek şeylerden değildir. Gözlerinde onun, gözlerinin derininde parıldayan bir gelecek düşünün izini, umudun, güzel günlere duyulan mutlak inancın prıltısını ararsınız. Bulamazsınız. Çünkü bunlar barikat başında sabahlanan gecelerde kimsenin gözünün içine öyle durup dururken işlenmez. Dik duruyorlardı orada, dimdik duruyorlardı. Fakat benim gördüğüm kadarıyla, uykuya ihtiyaçları vardı fazlasıyla. Gaz gözlerini, genizlerini yakıp kavurmuştu. Ben kararlılık görmek istediğimde insanların gözlerine değil, bacaklarına ve omuzlarına bakarım. Barikatın ateşini kollayan bu elemanların bacakları her türden ağırlığı taşıyacak cinstendi, omuzlarıysa öne düşmemişti. Sanırım daha iyi bir dünya istiyorlardı. Bana kalırsa daha iyi bir dünya safiyane bir beklentiydi, olması gereken söndürülemez bir yangındı sadece. Yok edecek, kül edecek, bitirecek bir yangın.”
― Suat Duman, Dünyanın Leşleri