Didem

“Abdüsselâm bey, içinde hiçbir çocuğun doğmadığı, büyümediği bu odaya "çocukların odası" adını vermiş ve garibi şu ki bu ad tutmuştu da. Belki de bu adın sihri yüzünden bu odaya garip bir hava sinmişti. Yavaş yavaş herkes evin kaybolmuş hayatının orada toplandığına inanmıştı. Orası birikmiş ayrılıkların, üst üste yığılmış ölümlerin, hatıra ve unutulmaların odasıydı. Yaşayanlar bile orada kendi çocuklarının, ilk gençliklerinin ölümünü seyrediyorlardı. Büyük odanın ortasında daha ziyade karaya vurmuş gemi bir yığın eşya hep onları hatırlatırdı. Hülasa bu oda Abdüsselâm Bey'in kalbi gibi bir şeydi. Bu iyi ruhlu adamın yanında bizi o kadar huzursuz kılan şeyin ne olduğunu ancak bu odaya bir kere olsun girenler anlayabilirdi. Çünkü bu üst üstelik, yarattığı zamandışlıkta, eşyanın kayıtsızlığını yok etmişti. Onun içindir ki anahtarı daima kapının üzerinde durduğu halde hiç kimse içeriye girmezdi.”
― Ahmet Hamdi Tanpınar

“You cannot buy the revolution. You cannot make the revolution. You can only be the revolution. It is in your spirit, or it is nowhere.”
― Ursula K. Le Guin, The Dispossessed: An Ambiguous Utopia

“SUS BARBATUS'un bilinci var mıdır? Onun bilinci kolay kolay kaybolmayan bir bilinçtir. Kurtlarda ya da kedilerde olduğu gibi. Kendi geçmişini tek başına bilemez, anımsayamaz. Ama öbürleriyle birlikte bunu yapabilir. Öbür domuzlarla birlikte; ortak bir anımsama yoluyla. O nedenle, gözün eksikliğinin ayrımına varamaz. Çünkü topluca görür. Dolaştığı yolların ayrıntılarını, görünümlerini - bunlar gözünün önüne sınırsız biçimde gelirdi, zihnin değil de gözün bir yaşantısı gibi - başkalarına nasıl aktardığını da elbette bilemezdi. Dolayısıyla, kendisini uyaran seslerin nereden geldiğini de. İçinden, çok derinlerden bir ses gelir. İnsanoğlu seni hiç sevmeyecek, insanoğlu seni hiç sevmeyecek. Bu ses aklının her köşesinde fısıldanıp dururdu.”
― Faruk Duman, Sus Barbatus!

“Because,' she said, 'when you're scared but you still do it anyway, that's brave.”
― Neil Gaiman, Coraline