Samaneh

“به شُعَرا بگو آن‌ قدر در ستایش بهار، آگراندیسمان نکنند شازده!... دیده‌ایم. گل و بلبل و شکوه و شکوفه‌اش سر جمع، به یک غروب خیس و خشدارِ پاییز نمی‌رسد. به یک پیاله باقالی گلپری که با عشقت بخوری.
به طبیب‌نماها بگو سِپِلِشک. عشق مرض روانی نیست که برایش دوا بپیچند. خیلی هنر دارند شربت بیماری فرهاد را شیرین کنند. نسخه‌های این‌چنینی را نباید توی دفترچه نوشت. باید رولی منتشر کرد عوض کاغذ مَبال استفاده کنیم.
به عرفا بگو برای عاشق‌ها دعا کنند. عشق، امتحان فوق‌الطاقه‌‌ای است. بگو دعا کنند پلهٔ ترقی ما به اعلی علیین باشد نه تخته دایومان به اسفل‌السافلین.
به سر و کله‌ات بگو پیدا شوند شازده! کجایی این همه مدّت؟”
― محسن رضوانی, گچ پژ

“دلم
دیوانه بودن
با تو را می خواست...”
― Mahdi Akhavan Sales

“زنانت
کلاشینکف به دست می خوابند
و کودکانت با پوکه های فشنگ
سوت سوتک می سازند
تا برای دمی از یاد ببرند
پدرانشان دیگر به خانه
باز نمی گردند...
کوبانی! کوبانی بی دفاع...”
― یغما گلرویی

“تف به هرچی هروئینی است. بچه‌هایی که هروئین می‌زنند به خوشبختی همیشگی عادت می‌کنند. کارشان تمام است. چون خوشبختی وقتی حس می‌شود که کم بودنش را حس کنیم. آن‌هایی که از این چیزها به خودشان تزریق می‌کنند، حتما در جستجوی خوشبختی هستند و فقط احمق‌ترین احمق‌ها برای پیدا کردن آن، چنین راهی را انتخاب می‌کنند. من هرگز گرتی نشدم. چند بار با دوستانم ماری‌جوانا کشیدم. آن هم برای اینکه باهاشان همراهی کرده باشم و به هر حال، ده سالگی سنی است که آدم خیلی چیزها را از بزرگترها یاد می‌گیرد. اما من میل چندانی به خوشحالی نداشتم. زندگی را ترجیح می‌دادم.”
― Romain Gary, زندگی در پیش رو