Arman

“آیا هیچ می‌دانید که اگر شما گیوتین را به جلو صحنه آورده‌اید
و آن را با این شادمانی و افتخار برافراشته و به آسمان رسانده‌اید
فقط برای این است که بریدن سر از همه کار آسان‌تر است
...و پروردن اندیشه در سر از همه کار دشوارتر”
― Fyodor Dostoyevsky

“تهران بر درختان حجاب اجباری پوشاند
تهران بر تن آبها عبا دوخت
تهران بر روی جاده ها جبه انداخت
تهران بر سر باغچه عمامه گذاشت

تهران به زور آواز را مجبور کرد تا ریش بگذارد
تهران بر تنِ شعر لباس عاشورا پوشاند
تهران موسیقی را بیوه کرد
و از زندگی، مجلس عزایی ساخت

تهران به روی کسی نمی خندد
جز به روی مرگ
تهران از هیچ چیز خوشش نمی آید
به غیر مرگ
نام تمامِ زنان و دختران و پسرانِ تهران
مرگ است

و آن چه در تهران هرگز از مادر زاده نمی شود
زندگی ست”
― Sherko Bekas

“ندیده ای؟!
همان انگشت که ماه را نشان می داد
ماشه را کشید”
― گروس عبدالملکیان

“خواننده هایی هستند که از تاریکی شعر را می خوانند ،خواننده هایی که شعر را در تاریکی می خوانند .خواندن هم "استیل "می طلبد .
خواندن هنری است که سهمش را درشعر ،و به طور کلی در ادبیات ،باید جدی گرفت . یک خواننده ی حرفه ای در حاشیه ی آنچه می خواند برای خودش ابزاری دارد و کار گاهی . خواننده ای که برای خواندن متن کارگاه شخصی نداشته باشد یک خواننده ی بی ساز و برگ ،یک خواننده ی عامی ،است .
برعکس ،خواننده ی باساز وبرگ ،سطرهایی نخوانده را می خواند ،لای سطرها را می خواند . در این معنا ،خواندن خود نوعی خلق است ،آفرینش است . خواننده ای که نمی نویسد ولی خودش متنی برای خواندن می شود . این طور خواندن ،قدرت است . و فکر می کنم که پل کلودل شاعر فرانسوی از این هم فراتر می رود وقتی می گوید :غرض وهدف ادبیات این است که خواندن یاد بگیریم

یدالله رویایی .
از سخنرانی در انجمن معماران و شهرسازان ایرانی . پاریس فوریه 98
منتشر شده با عنوان "جای کلمه”
― یدالله رویایی