น้อนเว่ย

“ที่พ่อแม่ทำได้ก็เพียงแค่ชะลอความฝัน
ขวางเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ตรงรอยต่อระหว่างความเป็นเด็ก
กับความเป็นผู้ใหญ่ของเราเท่านั้น
ผู้ที่ดับฝันแท้จริงคือตัวเราเอง
ฝันอันมอดไหม้นั้นล้วนแต่เกิดจากความสมัครใจ ..
หรือหลวมใจของเราเอง
สำคัญว่า เมื่อจบการศึกษา ชีวิตย่างเข้าสู่วัยทำงาน
คำถามที่จะต้องระลึกอยู่เสมอคือ
ยังยืนยันที่จะซื่อสัตย์ต่อความฝันเหล่านั้นหรือไม่?
ไม่ใช่เรื่องแปลกหากชีวิตจะมีฝันใหม่
อยากได้บา้นสักหลัง อยากมีรถสักคัน
อยากมีกิจการมั่นคงเป็นของตัวเอง
อยากมีชื่อเสียงในฐานะผู้ประสบความสำเร็จทางการงาน
อยากรวย
ทำงานสองปี เงินเก็บมีสองหมื่น
พอจะเดินทางได้ไม่น้อยไมล์
แต่ถ้าตัดสินใจเลือกไปดาวน์รถ ผ่อนต่อ 45 เดือน
ฝันเดินทางก็จะชะลอเลื่อนไปราวๆ นั้น
เป็นไทจากรถ ลงมือดาวน์บ้าน
ความหมายของมันก็คือแช่แข็งความฝันอีกยี่สิบปี
พอดีเจอลูกติดพันต้องขยายกิจการ
บินไปประชุมต่างประเทศทุกสัปดาห์
เลยพลอยถือว่านั้นเป็นการ "เดินทาง" ไปด้วย
ช่างมันเถอะ เมื่อถึงวันนั้น คุณก็คงไม่อยากจดจำหรอกว่า
ในวัยวันหนุ่มสาว เคยฝันไว้สวยงาม”
― บินหลา สันกาลาคีรี, บินทีละหลา