Status Updates From Le théorème d'Almodovar

Duygusal yapmacıklıklardan,sonsuza dek söz verişlerden, tutkuların kontrolünden, bizi her zaman aynı felakete, aynı yalnızlığa götüren aşk oyunlarından gına geldi.

Yüzeyin derinliği yoktur

Can çekişen vicdanlara ölü görüntüler şırınga ediliyor

Eskiden sadece düşmanı öldürmek,onun hayvanlarını, kalelerini, kadınlarını, verimli topraklarını ya da büyüleyici güzellikteki kraliçesini ele geçirmek istenirdi. Bugünkü durumla karşılaştırdığımızda bu çok ahlaklı kalıyor. Bugün bir çocuğa bekaretini geri vermek için tecavüz ediliyor gibi.

Şüphesiz, bu, insanı harekete geçiren en temel şey. Güzelliği yok etmek. Belki sonra biraz gevşeyip bir şeyler yaratmak istiyor. Bunu bugün savaşlarda görüyoruz, savaşların utanmazlığı, kendini ticaret haline getirmesinde. İnsanlar kesilip biçiliyor ve sonra tam bir u dönüşü ve yıkıcı adam elinde sözleşmelerle, ülkeyi yeniden kurmak isteyen sevimli bir insansever oluveriyor.

Savunacak, peşinden gidecek hiçbir şey yok, bütün hayallerimizi terk ettik. Uygunluk ve benzerlik içerisinde yaşadık. Rahattan başka hiçbir şey aramadık ve bu tatsız tutsuz arayışta sevinci, mutluluğu kaçırdık.

Bizi yok edecek olsa bile büyük bir tutkunun kendini göstermesi. Her büyük filmi seyrederken aldığımız risk budur. İçimize ya da hayatımızın hiçliğine akıttığımız gözyaşlarıyla karanlık salondan çıkarken artık aynı şekilde yürümüyor oluruz.

Günümüzde bütün şiddet ve politik rezalet, kimsenin kimseye bakmamasından kaynaklanıyor. Mesafeler derinleşiyor, çatlaklar içine savaş ve yıkımın girdiği uçurumlara dönüşüyor.

Zihin hiçbir şeye benzemeyen bir çerçeveden, yenilikten, yegane bir andan korkar. Her şey bize başka bir şeyi düşündürüyor, gerçekten hayatta olmanın zorluğu buradan geliyor.

Yüzeysel etkinliklerin sakladığı bu en küçücük şeye olan dikkati özlüyorum. Çok fazla uyarıcıyla kuşatılmış duyularımız yavaş yavaş keskinliğini yitirir. Sessizliği, boş alanı doldurmanın, uyanınca ilk iş olarak ışığı açmanın gerekliliği.