Status Updates From สามชาติสามภพ ป่าท้อสิบหลี่ ...

"แน่จริงเจ้าจงเป็นเช่นป๋ายเฉี่ยน...ทำให้ข้ามิอาจไม่แต่งงานกับเจ้าสิ"
หลายปีให้หลัง เขาได้จดจำถ้อยคำที่กล่าวกับซู่จิ่นประโยคนี้มาโดยตลอด เนื่องจากถ้อยคำที่เขากล่าวโดยพล่อยปากในครั้งนั้นประโยคนี้เอง...ทำให้ในชั่วชีวิตหลังจากวันนี้ไป...เขาต้องจ่ายค่าตอบแทนด้วยการมีชีวิตอยู่มิสู้ตกตาย

"จ...เจ้ารังเกียจที่ข้าอายุมากกว่าเจ้าสองหมื่นปีหรือ? ต...แต่ว่าเจิ้งเฟยที่เจ้าต้องแต่งงานด้วยในวันหน้านางนั้น...ป๋ายเฉี่ยนซ่างเซียนแห่งแคว้นชิงชิวกลับอายุมากกว่าเจ้าตั้งเก้าหมื่นปีเต็มๆ เทียวนะ"

องค์หญิงจาวเหรินซู่จิ่นคือองค์หญิงที่เทียนจวินผู้เฒ่ารัชกาลก่อนเป็นผู้แต่งตั้ง ขนิษฐาในนามของเทียนจวินรัชกาลนี้ ฟู่จวินของเขายังต้องเรียกนางว่า "กูกู" เขายิ่งต้องเรียกนางว่า "ท่านย่าน้อย"

สองหมื่นปีที่ผ่านมาเขาถูกเทียนจวินบังคับให้ก้มหน้าก้มตาฝึกวิชาเพียงอย่างเดียว ไม่เคยมีเวลาว่างให้แบ่งใจไปคิดถึงเรื่องสายลมจันทรานั่น อยู่ๆ มาได้ยินว่ามีคนหลงรักเขาก็นึกตกใจ ครั้นได้ยินว่าคนที่หลงรักเขาคือองค์หญิงจาวเหรินนางนั้น ก็รู้สึกว่าเหลวไหลนัก

ได้ฟังถ้อยคำนี้แล้ว เขาหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ไม่อาจจะเข้าใจได้ว่า เหตุใดตัวเขาถึงมีฟู่จวินที่อ่อนแอเช่นนี้ แต่ก็มิได้รู้สึกเสียใจ วิธีการอบรมสั่งสอนตัวเขาตั้งแต่เล็กของเทียนจวิน เป็นไปเพื่อสลายแก่นรากอารมณ์ของเขาอยู่แล้ว ให้สมองเขาแจ่มชัด ประสาทสัมผัสทั้งหกแจ่มกระจ่าง กาลข้างหน้าจึงจะสามารถควบคุมฟ้าดิน ปกครองสี่ทะเลแปดดินแดน เป็นเทียนจวินที่สามารถอดทนและเสพสุขกับรสชาติความหนาวเหน็บของการยืนในที่สูงได้

ฟู่จวินของเขามาเกลี้ยกล่อมเขาว่า "เวลานี้เสด็จแม่ของเจ้าสบายดีมาก เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล เทียนจวินให้ความสำคัญต่อเจ้าถึงเพียงนี้ เจ้าก็ควรจะทำตามใจท่านทุกเรื่อง ใยต้องหาเรื่องใส่ตัวขัดใจท่าน ทำให้ท่านไม่พอใจเล่า"

เขาเคยน้ำตาไหลต่อหน้าเหนียงชินครั้งหนึ่ง เหนียงชินทนดูไม่ไหว แล่นไปขอความเมตตาที่ตำหนักของเทียนจวิน เทียนจวินเดือดดาลอย่างยิ่ง นับจากนั้นมา จวบจนเขาอายุได้สองหมื่นปี ฝึกเป็นซ่างเซียนสำเร็จ ก็ไม่ได้พบหน้าเหนียงชินของเขาอีกเลย

วัยของเขานั้น เดิมทีควรจะเป็นวัยที่ถูกประคบประหงมถนอมปกป้องไว้กลางฝ่ามือ พวกท่านอาของเขาล้วนแต่ผ่านมาโดยถูกประคบประหงมไว้กลางฝ่ามือกันทุกคน แม้แต่ฟู่จวินของเขาก็ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อน
เขาเล็กมากถึงเพียงนั้น ขณะที่เซียนเด็กวัยเดียวกับเขา หรือแม้แต่โตกว่าเขาเล็กน้อยต่างผ่านวันเวลาอย่างแสนสำราญสนุกสนาน เขากลับได้แต่เฝ้าอยู่ในห้องทำงานทุกวัน เผชิญหน้ากับใบหน้าเข้มงวดของฉือหางเจินเหรินและหนังสือตำรากองโต

"ช่างเป็นบุญอย่างล้นพ้น ในที่สุดเผ่าสวรรค์ของข้าก็ได้รัชทายาทมาอีกครั้งแล้ว"
รัชทายาทผู้ถูกสวรรค์เบื้องบนเลือกสรรกำหนดมั่น...
รัชทายาทผู้ถูกสวรรค์เบื้องบนเลือกสรรกำหนดมั่นได้มีชีวิตตามความตั้งใจของเทียนจวิน ไม่เคยทำให้เทียนจวินผิดหวัง และห้ามทำให้เทียนจวินผิดหวัง

ในปีนั้น...ณ สระมณีพันฉิ่ง กลอุบลสะพรั่งบาน หญิงที่เขารักสุดหัวใจ ได้กระโดดลงจากแท่นประหารเซียนเหนือเนินดินเก้าชั้นอย่างเด็ดเดี่ยว...ต่อหน้าต่อตาเขา...

ตอนพิเศษ เยี่ยหัว (บทแรก)

ในความฝัน ข้าเองก็รอคอยมาเจ็ดหมื่นปีเช่นกัน แม้จะเฝ้ารอมาเจ็ดหมื่นปี ในความฝันนี้ ข้ากลับเชื่อใจศิษย์พี่ใหญ่อย่างโง่งมมาโดยตลอด เชื่อใจว่าใกล้แล้ว...ใกล้แล้ว
จิตใจที่ใสซื่อและตรงไปตรงมานั้น ช่างไม่อาจเทียบกับยามนี้ได้โดยแท้

แต่ในความฝันของข้า สิบเจ็ดเดือนยี่หลังการดวลที่ชางอู๋ ม่อเยวียนก็มิได้กลับมาอีก ข้าเฝ้าจับตัวศิษย์พี่ใหญ่มาถามอยู่ทุกวัน เมื่อไรซือฝุถึงจะกลับมา? ศิษย์พี่ใหญ่ล้วนแต่ตอบว่า "ใกล้แล้วๆ"
ถึงจะอยู่ในความฝัน ข้าก็นับว่าถามคำถามนี้ออกมาจนได้ แต่กลับถามมันออกมาช้าเกินไปบ้าง
กระนั้นข้าเชื่อถือศิษย์พี่ใหญ่ เขาบอกว่า "ใกล้แล้วๆ" ข้าก็รู้สึกจริงๆ ว่าใกล้แล้ว...ใกล้แล้ว

ยามนั้นข้ารู้สึกเป็นครั้งแรกว่า ต่อให้ม่อเยวียนไม่มีปากกว้างใหญ่ เสียงที่กล่าวก็แจ่มชัดหนักแน่น ถึงแม้แขนขาจะไม่อวบใหญ่เท่าเสาหิน ก็แข็งแกร่งทรงพลังยิ่ง
ม่อเยวียนหาใช่ไอ้หนุ่มหน้าขาว

"สิบเจ็ดเดือนยี่ ยอดเขาชางอู๋ บัญชีนี้เรามาสะสางกันให้ชัดเจน"

ตอนที่ม่อเยวียนตามมาถึง ข้าก็ถูกทรมานจนไปแล้วครึ่งชีวิต
แม้จะไปแล้วครึ่งชีวิต จะอย่างไรก็เป็นคนวัยหนุ่มสาวที่มีพลังชีวิตเปี่ยมล้น ในความพร่าเลือนยังจำได้ว่า ม่อเยวียนกระแทกโซ่กุญแจเหล็กนิลของประตูคุกออกไปในฝ่ามือเดียวด้วยสีหน้ากระด้างจัด ช้อนตัวข้าขึ้นมาจากในน้ำท่ามกลางประกายไฟกระเซ็นซ่าน เอาเสื้อตัวนอกห่อ อุ้มไว้แนบอก กล่าวเสียงเย็ยเยียบกับหยาวกวงที่หน้าซีดขาวว่า

ที่นางฉวยโอกาสตอนข้าเมาเหล้าจับตัวข้ามาที่นี่ คาดว่าคงคิดจะทำให้ตนสมปรารถนา กระตุ้นให้ม่อเยวียนสู้กับนางสักตั้ง จะได้เกิดความรักถนอมในความเก่งกาจของกันและกันของม่อเยวียนในการต่อสู้ตั้งนี้ จากนั้นจะได้ลอบมีใจให้กัน จากนั้นท่านทายใจข้าข้าทายใจท่าน จากนั้นความจริงเปิดเผยท่านมีใจข้ามีรัก จากนั้นร่วมบรรเลงเพลงพิณบินเคียงคู่กัน
กลับทำให้ข้าตกกระไดพลอยโจนกลายเป็นหินรองหลังให้ ข้ารู้สึกโดนลูกหลงอย่างยิ่ง เจ็บใจอย่างยิ่ง

ม่อเยวียนดูแลเอาใจใส่ข้ามากหน่อยในทุกเรื่องจริงๆ ข้ากลับรังเกียจที่ท่านหน้าตาท่าทางไม่องอาจห้าวหาญพอ จึงไม่ค่อยรับน้ำใจท่านนัก

ตอนเจ๋อเหยียนมอบข้าแก่ม่อเยวียน ได้แต่งเรื่องโกหกเหลวไหลขนานใหญ่ด้วยสีหน้าอารมณ์ลึกซึ้งจริงใจ
.
.
.
เช่นว่า "ข้าเลี้ยงเขามาห้าหมื่นปี แต่ระยะนี้เขาชักจะถอดรูปอ้อนแอ้นมากขึ้นทุกที คนผู้นั้นที่บ้านข้าจึงเริ่มจะหึง"

ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นของเขา สามารถมองไกลพันหลี่ได้หรือ?
ใบหูเรียวได้รูปนั้นของเขา สามารถสดับเสียงทั่วแปดทิศได้หรือ?
ริมฝีปากบางเฉียบนั้นของเขา สามารถเปล่งเสียงกระชากสติดังกว่าเสียงยุงบินวี้ๆ ด้วยหรือ?
ร่างผอมเพรียวนั้นของเขา สามารถคอนกระบี่เซวียนหยวน...เทพศาสตราอันดับสองแห่งแปดดินแดนไหวด้วยหรือ?

ดังนั้นเมื่อเจ๋อเหยียนพาข้าเข้าสู่คุนหลุนซวี กล่าวทักทายไอ้หนุ่มหน้าขาวชุดดำทั้งตัวที่นั่งอยู่ผู้นั้นว่า "ม่อเยวียน จากกันเจ็ดพันปีสบายดีอยู่หรือ" ข้าสะเทือนใจอย่างรุนแรง

ได้ฟังเรื่องจู๋อินน้อยถูกข่มเหงรังแกหลังเป็นสะใภ้ใหม่ แล้วมองดูสารรูปของข้าอีกครั้ง อาเหนียงยิ่งกลุุ้มใจหนักขึ้น ท่านเห็นว่านิสัยเช่นนี้ของข้า ต่อให้วันหน้าแต่งออกไปได้สำเร็จ ก็ไม่แคล้วเผชิญชะตากรรมถูกแม่สามีทุบตีวันละสามเวลาเป็นแน่
นึกถึงความทุกข์ระทมที่ข้าคงต้องเผชิญในวันหน้า ครั้นเห็นหน้าข้าอาเหนียงก็น้ำตาร่วงอย่างกลั้นไม่อยู่

บทที่ 14 นางเองก็เคยแรกรุ่นมาก่อน

เขาโอบข้าไว้ในอ้อมอก กล่าวเสียงแหบพร่า "ข้ารักเจ้าเพียงคนเดียว ไม่มีทางไปรักใครอื่นได้อีก" หยุดไปชั่วครู่แล้วพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ อีกประโยค ฟังไม่ถนัดนัก
เฮ้อ...เจ้าเด็กหัวรั้นที่น่ากลุ้มใจเอ๋ย...

"ข้าฟังอาเหนียงบอกว่า คนสองคนเป็นสามีภรรยากันนานวันเข้าความรู้สึกรักใคร่ในตอนแรกจะจืดจางไป อยู่ด้วยกันจะเหมือนเป็นญาติกันมากกว่า บัดนี้ข้ารู้สึกว่าเจ้าเป็นญาติข้าอย่างยิ่งแล้ว ความจริงเราสองคนสามารถข้ามหนทางช่วงกลางนี้ไปได้ เจ้าเห็นว่า...อย่างไร?"

เยี่ยหัวยิ้มแผ่วจาง "ไม่มีเวลาใดที่ข้าจะจริงจังยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว ไร้ความรักย่อมสามารถเป็นสามีภรรยาได้ยืนยาวเช่นกัน ข้ากลับวาดหวังให้เจ้ากับข้าสามารถมีความรักที่ยืนยาวต่อกันได้"

เขากอดข้าแน่นขึ้นเล็กน้อย ยังคงไม่สนใจข้า เอ่ยต่อว่า
"เฉียนเฉี่ยน ข้ารักเจ้า"

ข้างุนงงไม่เข้าใจ เบิกตากว้าง ตะลึงพรึงเพริดอย่างยิ่ง นี่มันๆๆ..
ฟ้าถล่มลงมายังไม่น่าแตกตื่นตกใจมากเท่านี้!
เดิมทีข้าหลงนึกว่าต้นวาสนาด้านเนื้อคู่ของตนเองคือนต้นปรงแก่ๆ ต้นหนึ่ง เป็นหมื่นปีก็ไม่มีทางออกดอกแน่แท้ยิ่งกว่าแช่แป้ง มาวันนี้...ต้นปรงแก่ต้นนี้กลับ...กลับออกดอกแล้วหรือนี่? ทั้งยังออกดอกแฝดเสียด้วย?

".....หัวใจนี้ของเจ้าข้าจะรับไว้ และรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่ง กระนั้นเราสองคนมีบุญไร้วาสนาต่อกันจริงๆ อื่นๆ จะไม่ขอเอ่ยอีก ความรู้สึกที่เจ้ามีต่อข้านี้ หากยังคงดับมันไม่ลง ก็จงซ่อนมันไว้ต่อไปเถิด จะอย่างไรข้าก็ทราบความรู้สึกนี้ของเจ้าแล้ว เนิ่นนานเพียงใดก็จะไม่ลืมเลือน"

บทที่ 13 ต้นปรงแก่ออกดอกแฝด

คำว่า "ไม่เคยลืมความรักที่มีต่อเจ้ามาก่อน" นี้ของเขาทำให้ข้าสะดุ้งในใจ ข้าตั้งสติมั่น ถอนหายใจกล่าวว่า
"หลีจิ้ง ท่านมิได้ไม่เคยลืมความรักที่มีต่อข้าดอก ชั่วชีวิตนี้ของท่านเอาแต่ไล่ไขว่คว้าสิ่งที่สูญเสียไปแล้วหรือไม่อาจได้มาอยู่ตลอดกาล ครั้นท่านได้สิ่งนั้นมาแล้ว ก็จะไม่รักถนอมมันอีกอย่างเด็ดขาด"