Status Updates From حتی وقتی می‌خندیم

قلم فریبا وفی رو واقعا دوست دارم چرا که تجربه های زیسته زنان رو در موقعیت های مختلف به صورت داستان های کوتاه اما با پایانی باز که ذهن خواننده رو به خودش مشغول می‌کنه روایت کرده .

در یک سنت شکنی دارم داستانا رو از آخر ب اول میخونم. تا اینجای کار داستان "زن ها" و "خدو" رو خیلی دوست داشتم و بقیه داستانا رو ارتباط برقرار نکردم باهاش. شاید چون متاهل نیستم نمیتونم دنیاشون رو درک کنم.

نیستی که ببینی بعضی وقت ها صبح، شب نمی شود. مثل همین لحظه که روز گیر کرده است انگار لقمه ای که مانده باشد توی گلوی آدم و پایین نرود. همین لحظه ای که وقتی از پنجره به بیرون نگاه می کنی هزار تا دیوار میبینی با نور مات.
اگر بودی می دیدی عصر مثل زنی است که آرایش ملایم و دلپذیر را هم ندارد و رنگ پریده به ساختمان های بلند و نیمه کاره خیره مانده است.

دستم را توی دستش گرفت و به زخم سوخته آن نگاه کرد‌
- چی شده؟
خندیدم! خیلی بلند!
زخم مال وقتی بود که دوازده ساله بودم و شوهرم آن را بعد از سیزده سال زندگی میدید. آنقدر خندیدم که اشک از چشمانم سرازیر شد.
حالا دیگر داشتم گریه میکردم. از خوشحالی‌.
شوهرم مرا می دید. میخچه پایم را، و خالی که پشت گردنم بود

وقتی همه چیز مشترک میشود، اختصاصی بودن یک چیز لذت خاصی‌ به آدم میدهد

- من هم خیانت کرده ام.... به او نه، به خودم...
در تمام این سالها هیچوقت طوری که دلم میخواست زندگی نکرده ام
- مگر دلت چه میخواست؟
+نمیدانم، حالا دیگر این را هم نمیدانم