Status Updates From سفر درونی

اینک،در پایان زندگی مان،به اواز بلند بگوییم:سراسر این زندگی بر بنیاد ایمانی دینی،ژرف و در بیان نیامده تکیه داشته است،و چنان که هملت،همسفر جوانی ام،می گوید:ایمان به«قدرتی که به سرنوشت هامان به هرشیوه که طرح ریزی اش کنیم شکل می دهد.»

اگر بر خطایم،چه می توانم کرد؟اوست که مرا چنین که هستم افرید،و چنین است سرشت عقل من؛ازاد و راستگو،فرانسوی.از همه منکرشدنها که امکان دارد از ادمیزاد افریده خدا سربزند،بدترینش ان است که ادمی ادمی را در خود منکر شود.

این سفر درونی،بتدریج که ادامه می یابد،برای من ماجرای شگفت اوری می شود.من خود را کشف می کنم.جهانی را بازمی شناسم که هیچ گمان نمی بردم.

‌من هیچ در پی ان نیستم که انچه برایم خوب تواند بود حقیقی وانمود شود.من در جستجوی انک که حقیقی است.اگر هم به دست اوردنش برایم مقدور نباشد،نمی توانم از تلاش به سوی ان چشم بپوشم.

خدابرای همه لازم است،و هر کس خدای خود را دارد،_حتی انان که خدارا منکرند!اما این خدا _این خداها_برای همه یک و یکسان نیستند.

زیرا ما همه خدایانی می افرینیم.این سخن اشرافی که می گوید:((برای توده مردم خدایی لازم است))،چنان رنگ تحقیر دارد که دشنام ان به دهانی که به کارش می برد برمی گردد.لبان من از چنین گفته ای ابا دارد.من خود از توده مردمم،و برای من همه توده اند.

زیستن،من درد زیستن دارم.ولی همین خوب است!…سوز خراشیدگیهایم مرا به فریاد می اورد.فریاد کشیدن،زیستن است.من هستم،و می خواهم باشم…پیش برویم!می روم و نگاهم به پیش روی خودم است،

اما شما هیچ درکم نمی کنید.در سفر به درون خود،شما نمی توانید راهنمایی ام کنید.سپاسگزارم که راهش را نشانم داده اید.اکنون خودم تنها خواهم رفت.شما که نباشید،ان تو بهتر خواهم دید.

اعتراف.تنها اینجاست که من به یک نقطه زنده رسیده ام : خویشتن خود.اعتراف ناگزیرم می کن. که در خود بنگرم.

مالویدا مرا،_خفته ای که نمی خواست بیدار شود،_می دید.و بیدارم نمی کرد.رویای من ،رویای جوانی خودش را به یادش می اورد.هردومان،هرکدام از سویی…((حتی لذت تیره قلبی اندوهگین…))را می چشیدیم.

اکنون می خواستم هم خود را در افرینش اثر متمرکز کنم.اصل همین بود .هرچه مانعش می شد،می بایست کنار زده شود! …از این رو، می بایست از شغلی که گذران زندگی ام بدان بسته بود و برای دستیابی بدان چندین زمان رنج برده بودم چشم بپوشم.

زیستن وظیفه سالمی است، مقاومت ناپذیرتر و شاید مقدس تر از وظیفه فرزندی.

زیستن،دستور بود!

تو برای پیروز شدن ساخته نشده ای.حتی برای زندگی ایا ساخته شده ای؟

کتاب را هرگز کسی نمیخواند.در خلال کتاب ها ما خود را می خوانیم،خواه برای کشف و خواه برای بررسی خود.و انان که دید عینی تری دارند بیشتر دچار پندارند.

-شما دوستان خوبم،در حق بخت چه کرده اید تا شما را اینجا به زندان بفرستد؟
-زندان!
-دانمارک یک زندان است.
در این صورت ، جهان هم خود چنان است.
زندانی فراخ که فراوان سلول و سیاه چال و برج و بارو‌ دارد…

روند نرمالی داره؛ واسه خوندنش در آدم کشش ایجاد میکنه و تا اینجا واقعا به دلم نشسته.