Status Updates From تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ای...

«الان که به قبل نگاه می‌کنم و عکس‌ها را می‌بینم، می‌فهمم که بعد از مرگ احمد میرعلایی آن‌ تِرَکی را که می‌گفت خوردم، خورد. یعنی مرگ او خیلی اذیتش کرد. انگار از آن موقع یک سراشیبی شروع شد.»
حتی تصور فضایی که امثال گلشیری آن سال‌ها درگیرش بودن هم برام وحشتناکه و باعث می‌شه گرفتگی‌های عصبی‌م برگردن. هر روز مواجهه با احضاریه، بازجویی، تهدیدهای تلفنی و مرگ. هر روز مرگ و سایه‌ی ترس. چه جان‌های پاکی، چه جان‌های پاکی.

خدا منو مرگ بده با این همه دبدبه و کبکبه‌ی مرگ مولف دارم اینو می‌خونم. واقعا گاسیپ محضه، از اینا که تو جمع‌های ادبیاتیِ از پنج‌نفر کم‌تر تعریف می‌کنی و مردم هرهر می‌خندن. چه کنم جالبه خوندنش‌ واقعا. ==)))))))

به تمام علاقه‌مندان به هوشنگ گلشیری و ادبیات معاصر ایران این کتاب رو پیشنهاد میکنم.
وقتی قسمت مصاحبه با همسر هوشنگ گلشیری (فرزانه طاهری) رو تموم کردم هم از زندگی سخت و مرگ هوشنگ گلشیری و هم از ظلم ها و جنایت هایی که این نظام با گلشیری و اعضای کانون نویسندگان ایران مثل قتل های زنجیره ای و ماجرای اتوبوس ارمنستان انجام داده بود خیلی ناراحت و حتی عصبانی شدم.