Status Updates From دکتر داتیس

یک‌سری از توضیحات و توصیفات از شرایط و مکان‌ها توسط اسماعیلیون رو دوست دارم. الان هم زوده بخوام کیفیت رو تا اینجا بسنجم، ولی خب، در مقدمه آن‌چنان چیزی پیش نمیره.

کتاب رو توی کرمان پیدا کردم و با وجود گرونی‌اش، چون می‌دونم توی تهران سخت گیر میاد، خریدم. با دو مجموعه داستان دیگه‌ی اسماعیلیون، شاید بشینم هر سه رو بخونم.

هرچند خواندن حامد اسماعیلیون پس از هواپیمای اوکراینی و سعی در خنثی بودن برابر اثرش، کار سختیه.

... هنوز از به یاد آوردن آن حادثه، آن اتفاق کوتاه، آن ملاقات یک‌طرفه غیرمنتظره قلبم می‌شود قلب آنژین صدری، ریه‌ام می‌شود ریه سارکوییدوزی. نفس کم می‌آورم. درد توی فک پایینم می‌پیچد و ضربان خون داغ و تپنده را در شاخه کاروتید که از گردنم بالا می‌رود تا هشت شاخه‌اش را بدواند لابه‌لای صورت و مغزم حس می‌کنم. همیشه دروغ‌های بزرگ از وقایع بی‌اهمیت بیرون می‌زند.

مریم همیشه این‌جا بود، پیش من. نفرتی که یک روز بعدازظهر در خیابان فروغی تبریز نصیبم کرد دیگر رفته و فقط جای خالی‌اش مانده، پر نشده. مثل مردی شده‌ام که ممکن است دلش برای سرطانی که تا دیروز لاعلاج بوده و حالا درمان‌شدنی است تنگ بشود. عشق نیست. نوستالژی یا مصیبت هم نیست. جای او پیش من جای مریم غلامی است. ...

«تهران بزرگ است. هر وقت می‌روم آن‌جا فکر می‌کنم یک غولی گلویم را گرفته و فشار می‌دهد. ازش مي‌ترسم.»
«تو که ازش می‌ترسی چرا می‌خواهی بروی؟»
«موقتی از چیزی می‌ترسی باید نور بیندازی توی چشمش تا بفهمی چی هست. مثل تاریکی.»

صوتیش رو گوش میدم با صدای آرمان سلطانزاده