Status Updates From آخر بازی، در انتظار گودو

ولادیمیر: چت شده؟
استراگون: دلم گرفته.
ولادیمیر: نه بابا! از کی تا حالا؟
استراگون: یادم نیست.
ولادیمیر: حافظه چه دوز و کلک های عجیبی سوار میکنه.

Waiting for Godot
💫

پوزو: کی هست این آدم؟
ولادیمیر: اوه، او یه ... جور آشناست.
استراگون: ابدن اینطور نیست. ما تقریبن اون رو نمی شناسیم.

"Waiting for Godot"
💫

هام: وقت مُسکن من نیست؟
کلاو: نه

هام: چه اتفاقی داره میفته؟
کلاو: یه چیزی داره مسیر خودش رو میره.


گاهگاهی باید خوند، چندباره، این دو نمایشنامه رو. لازممونه...

اگه می تونستم بخوابم، می تونستم عاشق بشم. می رفتم توی جنگل. چشمام...، آسمون رو، زمین رو می دید، فرار می کردم، فرار. به من نمی رسیدن.

می اندیشم، پس هستم
...
اشتباه می کنم، پس هستم
...
اگر فریبم داده اند، هستم

ما، چه بخواهیم و چه نخواهیم، محکوم یا "ملعون" به آنیم که کلام خود را با کلام دیگران بسازیم. هر زمانی که می نویسیم، در حال دوباره نویسی، و در نتیجه تغییر شکل (و تحریف!) آن چیزی هستیم که قبلا به قلم خود ما یا دیگران نوشته شده است.

همه دیوونه به دنیا می‌آییم. بعضی‌ها دیوونه باقی می‌مونن.

بیا تا فرصت داریم کاری کنیم!هرروز که به وجود ما احتیاجی نیست.درواقع حالاهم به وجود ما احتیاجی نیست.دیگرون هم،اگه نه بهتر،حداقل به اندازه ما از عهده‌ این وضع برمیان.اون فریادهای کمکی هم که هنوز تو گوشهامون زنگ می‌زنه،خطاب به همه بشریته!اما اینجا،دراین لحظه،خواه و ناخواه،ما کل بشریتیم.بیا قبل ازاینکه دیر بشه،حداکثر استفاده رو ازش ببریم!

ولادیمیر: شاید بشه همه رو از نو شروع کرد.
استراگون: باید آسون باشه.
ولادیمیر: اون چه که سخته، شروعه.
استراگون: از هرچی میشه شروع کرد.
ولادیمیر: آره، اما باید تصمیم گرفت.

استراگون: به من دست نزن! از من سوال تکن! با من حرف نزن! پیشم بمون!
ولادیمیر: هیچ وقت از پیشت رفتم؟
استراگون: تو گذاشتی من برم.

به احتمال زیاد همه عوض می‌شن. فقط ما نمی‌تونیم.

آدم وقتی تنها به سفر می‌ره، راه به نظرش طولانی می‌آد

به خودم می‌گم زمین خاموشه، هرچند هیچ وقت روشن ندیدمش. کار راحتیه. وقتی به زمین بیفتم از شدت شادی گریه می‌کنم.