Status Updates From Meriswin

“Kom, Tenare en Melyi, sluit met de geur van uw krullen deze mond en open met de bloemkelken van uw mond deze ogen.”

“- Nee. Het is de paradox van slaaf te zijn van Lieber, de drank, de fata morgana van vrijheid. Cor inbutum -”

“Er gaat niks boven afzonderlijk drinken. De synthetische magie van gezamenlijk buizen is ontegenzeggelijk, maar de ware alchemie vindt plaats wanneer hij alleen was. Verveling is de drijvende kracht. Wie dit ontkent die liegt en wie liegt die bevestigt de verveling.”

“- Wanneer zal deze roof van zintuigen afgelegd worden? Wanneer zal de persoon van vlees en ziel geveld worden en alleen de persoon van been en bot achterblijven? Alleen. Eindelijk. Deze lever die schreeuwt, de tong die woorden in verkeerde volgorde tuimelen laat. Deze hersenpan en wat hij herbergt als een pleisterplaats voor dromen, maar vooral van nachtmerries.”

“De goden hingen hun bogen op, een teken dat er gedronken moest worden. Hoe vaak verdwaalden we niet in de kleuren van verre zonsondergangen en tussen de dimsters van bekende straten, gelukkig van alcohol. Onze weg vonden we niet terug, uitgeput als er waren van plezier en genot.”

“De regen hield op, de zon brak door met alle heftigheid van een jaloerse man in de kamer waar hij haar ontrouw vermoedt te vinden en de rossigheid leek vlam te vatten. De bladen lichtten verguld en wasemend op.”

“(Een flits: de fiere vogel, een saletjonker die zijn staart als degen draagt, een fraaie pronker van kastanje en goud, met iriserend blauwe choker en told oogmasker, die in een mistontploffing van karabijn, veren verliezend, het leven verlaat.)”

“Misschien niet bij iedereen, maar men moest het blijven proberen, al was slapeloosheid het gevolg - een gruwelval van neuronische prikkelingen, een caleidoscoop - Zover was het nog niet. De as van de dag die langzaam doofde was van een fluwelen saaiheid en zij zou weer komen, met haar witte gezicht en hals en handen. Met andere woorden: het was zondag.”

“- Zelfs in een delirium, zelfs in het graf gaat alles niet verloren. Anders is er geen onsterfelijkheid voor de mens. Ontwakend uit de diepste sluimer verbreken we het spinrag van de een of andere droom. Maar in een tweede namaals, want zo breekbaar kan dat web geweest zijn, kunnen we ons niet herinneren dat we hebben gedroomd,- dit is wat Edgar schreef. Edgar, niet Plato, zei hij.”

“Rouge of geen rouge, blosjes droeg ze altijd - de enige make-up die ze altijd droeg, op mascara na. De personificatie van charme.”

“Rechtsboven hem hing een regenwolk van bloed en links vruchtwater, vermoedde hij, in een plastic baarmoeder. Hij had duidelijk het woord ‘lipbloed’ gehoord. Laat ik dit anders formuleren: duidelijk in de wervelingen en wevelingen van zijn schemerend delirium.”

“… een zonne-uitbarsting in blauw saffier haar ogen, atmosferisch haar verschijning, maar zo aards en etherisch tegelijk was haar aanwezigheid en het was het aardse in haar dat hij beminde: het celestiale kreeg hij erbij.”

“Na de donderregenval gloeiden de straten om ons heen weer op in het crescendo van zonneschijn. De natte straat kasseien zagen eruit als hoofden die zich ui zee verhieven en de bries floot en geurde alsof hij net van de kapper kwam.”

“Wie weet wat voor invloed alle vrouwen, die overal in deze stad in hun verschillende keukens op min of meer dezelfde manier thee aan het zetten waren, hebben op het klimaat en het weer? Ze brouwen en brouwen hun gedroogde bladeren en kruiden maar en blazen er wat voor bacteriën in - hoe zou zo’n wijde heksenkring de ergernis der hemelen niet opwekken?”

“… en wij zaten lichtelijk verzwaard door onze drank met Abel Dieyter aan tafel te genieten van een volmaakte ledigheid van arbeid en gelukkige anticipatie op een dag van nog meer ledigheid en het veelvuldig ledigen van het glas.”

“Hij was vol tegenstrijdigheden en nauwelijks gezegend met zelfhaat. Wel was hij geneigd tot klassieke melancholie en overpeinzingen over (we doen ons best niet te lachen): De Liefde.”

“De kastelein opende de vaatwasser: witte wolken stoom ontsnapten uit zijn gapende muil, bezwete glazen en witte kopjes en schaaltjes kwamen naar buiten geschoven.”

“Maar zijn lever - ah! zijn lever was een waar meesterwerk. De geheimen die de alcohol daarin verborg! Langzaam stikte de drank zijn dode leverweefsel dicht met littekens om de geheimen en cryptogrammen van begeerte en wijsheden erin te bewaren en verbergen. Met ware kunstnijverheid moesten de gave cellen vernietigd worden om dit secure maar noodzakelijke werk vol te houden en te voltooien.”