Wouter Bakhoven’s Reviews > Meriswin > Status Update

“Kom, Tenare en Melyi, sluit met de geur van uw krullen deze mond en open met de bloemkelken van uw mond deze ogen.”

“- Nee. Het is de paradox van slaaf te zijn van Lieber, de drank, de fata morgana van vrijheid. Cor inbutum -”

“Er gaat niks boven afzonderlijk drinken. De synthetische magie van gezamenlijk buizen is ontegenzeggelijk, maar de ware alchemie vindt plaats wanneer hij alleen was. Verveling is de drijvende kracht. Wie dit ontkent die liegt en wie liegt die bevestigt de verveling.”

“- Wanneer zal deze roof van zintuigen afgelegd worden? Wanneer zal de persoon van vlees en ziel geveld worden en alleen de persoon van been en bot achterblijven? Alleen. Eindelijk. Deze lever die schreeuwt, de tong die woorden in verkeerde volgorde tuimelen laat. Deze hersenpan en wat hij herbergt als een pleisterplaats voor dromen, maar vooral van nachtmerries.”

“De goden hingen hun bogen op, een teken dat er gedronken moest worden. Hoe vaak verdwaalden we niet in de kleuren van verre zonsondergangen en tussen de dimsters van bekende straten, gelukkig van alcohol. Onze weg vonden we niet terug, uitgeput als er waren van plezier en genot.”

“De regen hield op, de zon brak door met alle heftigheid van een jaloerse man in de kamer waar hij haar ontrouw vermoedt te vinden en de rossigheid leek vlam te vatten. De bladen lichtten verguld en wasemend op.”

“(Een flits: de fiere vogel, een saletjonker die zijn staart als degen draagt, een fraaie pronker van kastanje en goud, met iriserend blauwe choker en told oogmasker, die in een mistontploffing van karabijn, veren verliezend, het leven verlaat.)”

“Misschien niet bij iedereen, maar men moest het blijven proberen, al was slapeloosheid het gevolg - een gruwelval van neuronische prikkelingen, een caleidoscoop - Zover was het nog niet. De as van de dag die langzaam doofde was van een fluwelen saaiheid en zij zou weer komen, met haar witte gezicht en hals en handen. Met andere woorden: het was zondag.”

“- Zelfs in een delirium, zelfs in het graf gaat alles niet verloren. Anders is er geen onsterfelijkheid voor de mens. Ontwakend uit de diepste sluimer verbreken we het spinrag van de een of andere droom. Maar in een tweede namaals, want zo breekbaar kan dat web geweest zijn, kunnen we ons niet herinneren dat we hebben gedroomd,- dit is wat Edgar schreef. Edgar, niet Plato, zei hij.”

“Rouge of geen rouge, blosjes droeg ze altijd - de enige make-up die ze altijd droeg, op mascara na. De personificatie van charme.”