Status Updates From دوباره از همان خیابان‌ها

من این هفته و هفته ی پیش دنبال هرچیزی هستم که ذهنم رو جایی پرت کنه.
این کتاب تا یه جایی تونسته اینکارو بکنه...
از داستان های این کتاب تا اینجا، دوباره از همان خیابانها‌، بیمارستان نه قطار رو دوست داشتم، وداستان تاقچه های پر از دندان هم که اوج لطافت و شاعرانگی نثر نویسنده است.

چه ذهن عجیبی داره بیژن نجدی، انگار از عمق انسان های معمولی چیزهای خاص و عجیبی بیرون میاره.

روانِ رهاشده‌ی اشیاء.

"بوی پیاز هنوز دم‌دست بود و خنده‌ی بی‌صدای مادربزرگ روی طاقچه بود توی یک لیوان آب: روی دندان مصنوعی ته راهرو."
شاید فکر کنین دارم زیادی شلوغش می‌کنم، ولی این کتاب برای من پناهه. امنه. میام سراغش و کل خستگی‌ها و حس‌های بدمو می‌ریزم دور.

خوندن یه داستان معمولی از نجدی بعد از دوماه رنگ پاشید به بی‌رنگی این روزهام.

- رشته خشکار بی ماه رمضون مثل چهارشنبه‌سوری بعد از عیده.
-مثل سیرترشی تو ظرف مرباست.
-مثل خنده زن‌باباس شب سال ننه آدم.

- میگم چطوریه که این همه دختره و ما هنوز خاطرخواه نیستیم؟
- زورچپان که نمی‌شه خاطرخواه شد.

« یک تکّه خون دل مرتضی را چنگ زد.»