Mahsa’s Reviews > دوباره از همان خیابان‌ها > Status Update

روانِ رهاشده‌ی اشیاء.

"بوی پیاز هنوز دم‌دست بود و خنده‌ی بی‌صدای مادربزرگ روی طاقچه بود توی یک لیوان آب: روی دندان مصنوعی ته راهرو."
شاید فکر کنین دارم زیادی شلوغش می‌کنم، ولی این کتاب برای من پناهه. امنه. میام سراغش و کل خستگی‌ها و حس‌های بدمو می‌ریزم دور.

گفته بودم نجدی داستان‌هاش شعرن؛ اما الان میگم نقاشی‌ان. یه نقاشی آبرنگی. مثل بقیه داستان‌ها با خوندن جزئیات تصورشون نمی‌کنی. جزئیات و صحنه‌ها رو "می‌بینی" که با ظرافت و البته پیچیدگی رسم می‌شن و چشمات همراه قلم‌مو حرکت می‌کنه.

با خوندن کتاب "یوزپلنگانی که با من دویده‌اند" و داستان‌های اول کتاب، توقعم به‌قدری بالا رفته از نویسنده که با داستان‌های میانی کتاب (که فقط یکم معمولی‌ترن)، احساس ناراحتی می‌کنم.

هر داستان بیژن نجدی پشتش هزار ساعت فکر و درده.
هی می‌خونم و متوجه نمی‌شم و می‌رم بهش فکر می‌کنم و راجع بهش می‌خونم و هر چقدر بیشتر می‌خونم غمگین‌تر می‌شم. عاشق نجدی‌ام.