Mahsa’s Reviews > دوباره از همان خیابان‌ها > Status Update

روانِ رهاشده‌ی اشیاء.

"بوی پیاز هنوز دم‌دست بود و خنده‌ی بی‌صدای مادربزرگ روی طاقچه بود توی یک لیوان آب: روی دندان مصنوعی ته راهرو."
شاید فکر کنین دارم زیادی شلوغش می‌کنم، ولی این کتاب برای من پناهه. امنه. میام سراغش و کل خستگی‌ها و حس‌های بدمو می‌ریزم دور.

خوندن یه داستان معمولی از نجدی بعد از دوماه رنگ پاشید به بی‌رنگی این روزهام.

گفته بودم نجدی داستان‌هاش شعرن؛ اما الان میگم نقاشی‌ان. یه نقاشی آبرنگی. مثل بقیه داستان‌ها با خوندن جزئیات تصورشون نمی‌کنی. جزئیات و صحنه‌ها رو "می‌بینی" که با ظرافت و البته پیچیدگی رسم می‌شن و چشمات همراه قلم‌مو حرکت می‌کنه.

با خوندن کتاب "یوزپلنگانی که با من دویده‌اند" و داستان‌های اول کتاب، توقعم به‌قدری بالا رفته از نویسنده که با داستان‌های میانی کتاب (که فقط یکم معمولی‌ترن)، احساس ناراحتی می‌کنم.

هر داستان بیژن نجدی پشتش هزار ساعت فکر و درده.
هی می‌خونم و متوجه نمی‌شم و می‌رم بهش فکر می‌کنم و راجع بهش می‌خونم و هر چقدر بیشتر می‌خونم غمگین‌تر می‌شم. عاشق نجدی‌ام.