Status Updates From شرح شطحيات

عجب نثري!
و مرا گفت "بدیدۀ انسانی نگر". چشم دل در چشم صورت آمد، و جنی لعبتی دیدم که بحسن و جمال جهانیان را در عشق میداد: ازین کافری؛ رعنایی، مکاری، زراقی، شوخی، عیاری که در طرف چشمش صد هزار هاروت و ماروت بود، و در حلقۀ زلفش هزار لشکر ابلیس و قارون: رنگ رخسارش زهره را خجل کرده، و با مشتری در سماء بحسن وجمال مباهات نموده.
هاروت و ماروت: نام دو فرشته‌ كه آمده بودند تا به مردم جادو بیاموزند تا جادوی جادوگران را باطل کنند

اما بعد افهم یا اخی، بارک الله فی فهمک و فی زمان عشقک که چون بعد از سير عبودیت بعالم ربوبیت رسیدم، و جمال ملکوت بچشم ملكوتي بديدم در منازل مكاشفات سير كردم و از خوان روحانيان مائده مقامات و کرامات بخوردم. با مرغان عرشی در هواء علیين پریدم، و صرف تجلی مشاهدۀ حق عز اسمه بچشم یکتایش بنگريدیم، و شراب محبت ذوالجلالى از قدح جمال صرف بمذاق جانم رسید. حلاوت عشق قدم دلم را کسوت معارف و کواشق اصلی در پوشید

من در میدانِ نیستی رفتم. چند سال در نیستی می‌پریدم، تا از نیستی در نیستی نیستِ نیست شدم. آنگاه ضایع شدم و از ضایعی در ضایعی ضایع شدم. آنگاه در توحید نگریدم، بعد از آنکه از خود و کون نیست شدم.

بگوی مرکب عقل را تا لگد بر هامون عدم زند، و عدم را در بحر قدم اندازد. آنگه بی‌خود «ربِّ اَرِنی» گوید و از زخم «لن ترانی» نترسد.

می‌پنداری که من چون شما بمیرم؟ هیهات! مرا گویند: علی. من گویم: لبیک، و بروم.

در میدان نیستی رفتم، چند سال در نیستی می‌پریدم. تا از نیستی در نیستی نیستِ نیست شدم. آنگاه ضایع شدم، و از ضایعی در ضایعی ضایع شدم. آنگاه در رهِ توحید نگریدم، بعد از آنکه از خود و کون نیست شدم.

هر دو دست و هر دو پایش را ببریدند. به هر یک‌بار که ببریدند، بخندید و خون در روی خود بمالید. گفتند:«این چیست؟« گفت:«بسی خون از من رفت، رویم زرد شد. خون در روی می‌مالم تا ظن نبرند که از غیرِ حق ترسیده‌ام.» آنگاه او را بر دار آویختند سه روز. آنگاه فرو گرفتند و سرش به تیغ برداشتند. دیگر بسوختند. خاکش به آبِ دجله فرو دادند و از ذره‌ئی صاحب‌دلان می‌شنیدند که «الله» می‌گفت.

گفت:« طاعت آن است که این تخت را گویم برخیز، برخیزد.» تخت برخاست. آنگاه باز جای خویش آمد. مریدی پیش او نشسته بود، چندان گریست که به جایگاهِ خویش بِمُرد.
:))))))))

گفت:« طاعت آن است که این تخت را گویم برخیز، برخیزد.» تخت برخاست. آنگاه باز جای خویش آمد. مریدی پیش او نشسته بود، چندان گریست که به جایگاهِ خویش بِمُرد.
:))))))))

این عروسِ بی‌دهرِ بی‌زمانِ بی‌علّتِ بی‌مکان، چند سال‌ست که به مقراض تنزیه بی‌زبانش ببُرد؟