Status Updates From گفت‌وگو در تهران

دلم برای مامان که تنگ میشد میرفتم توی کوچه زیر همان کاج قدیمی می نشستم
کتاب می خواندم. بابا هم که مرد دلم نیامد خانه را بفروشم. نه به خاطر
خاطراتش. نه به خاطر محلّه ای که تمام روزهای خوب و بد مرا به دوش
میکشید. حتّی نه برای دیوار اتاقم که با مامان با هم رنگش زده بودیم.
فقط به خاطر کاجی که در یک کوچه ی بن بست هیچوقت میوه نمیداد امّا
لجوجانه همیشه سبز بود

نمی‌دونم زنده می‌رسم اون‌ور یا نه...تنها چیزی که می‌دونم اینه که دوست داشتن نه وابسته لمس تنه نه محتاج دیدار. تنها چیزی که می‌دونم اینه که توی تمام کتابا، توی تمام فیلما، توی هرجایی که بوی ادبیات و هنر رو بده می‌تونی پیدام کنی. می‌تونم پیدات کنم. یه کلمه، یه تصویر از هزاران کیلومتر اون‌ورتر می‌تونه مارو به هم وصل کنه، یکیمون کنه...تو منو توی این کتابا و کلمه‌ها پیدا کردی. چه جوری میتونی تا وقتی این کلمه‌ها

ـ تو می‌تونی یه چیزایی رو تغییر بدی. تو مثل من نیستی. هنوز به آدما ایمان داری...اما من ناامیدم. به نظر من سه راه وجود داره: اولیش اینه که یه بمب بزرگ منفجر بشه و بعد یه دنیا بهتر رو با آدمایی بهتر ساخت...راه دوم اینه که آدم خودشو راحت کنه و از این زندگی احمقانه کنار بکشه
ـ راه سوم چیه؟
ـ در لحظه زندگی کردن و فراموشی...گوش کردن به یه موزیک. خوندن یه داستان. سکس با یه دختر خوشگل. پیچیدن یه سیگاری. تموم کردن بطری

ادبیات ما دست اوناییه که کتاب رو از افسار خر تشخیص نمیدن