Status Updates From ‫شاهنامه، دفتر پنجم (از پاد...

‌
پایان پهلوان دوست‌داتشنی...
رستم و شغاد

پایان رستم و اسپندیار

امیر خادم نظریه‌هایی درباره‌ی سیمرغ و... داشت ولی حلقه‌ی گمشده‌ی نظریه‌ش این بود که سیمرغ نمادینه و یک پرنده‌ی واقعی نیست و دوم اینکه رستم و اسپندیار یک جنگ مذهبی بود. نبرد اسپندیار مزدایی و رستم میترایی

‌
پایان داستان هفتخان اسپندیار

‌
ارجاسپ به احتمال قریب به یقین داستانیه که به عنوان الکساندر یونانی در تاریخ اومده. دقیقا همون کارها رو می‌کنه. پایتخت رو سوزونده، دخترای شاه رو گروگان گرفته و...

و هقتخان رستم در ادامه درست داستان تروی رو تکرار می‌کنه. تقریبا مو به مو! اسفندیار برای پس گرفتن خواهرانش داره میره... اسب تروا اینجا صندوق‌های چوبی هستند. اسفندیار هم که مثل آشیل رویین‌تنه! و...

به رستم همی گفت زال: ای پسر
ترا بیش گریم به دردِ جگر
که ایدون شنیدم ز دانایِ چین
وُز اخترشناسانِ ایران زمین
که هرکس که او خونِ اسپندیار
بریزد، سرآید بر او روزگار
وُرا کُشتن و شوربختی بُوَد
وُ گر بگذرد، رنج و سختی بُوَد...

که شاید که بر تاج نفرین کنیم
وزین داستان خاک بالین کنیم

«که گوید برو دستِ رستم ببند؟
نبندد مرا دست چرخِ بلند!»

که نفرین بر این تخت و این تاج باد!
بر این کُشتن و شور و تاراج باد!

(از زبان کتایون، مادر اسپندیار، پیش از اینکه اسپندیار برای نبرد با رستم راهی زاولستان بشه.)

همی گُرز بارید همچون تگرگ
زمین پر ز تَرگ و هوا پر ز مرگ
سر از تیغ‌باران چو برگ از درخت
یکی ریخت رَخت و یکی یافت تخت
همی موج زد خون بر آن رزمگاه
سری زیرِ نعل و سری با کلاه
نداند کسی آرزوی جهان
نخواهد گشادن به ما بر نهان!

چنین داد پاسخ که ای پهلوان!
ز گُشتاسپم من خُلیده‌روان
چو پای ترا او نکردی به بند
ز ترکان به ما نامدی این گزند
تو مگری و از داد خرسند باش!
به گیتی درختِ برومند باش!
که من رفتنی‌ام به دیگر سرای
تو باید که باشی همیشه به جای!
چو رفتم ز گیتی، مرا یاد دار
به بخشش روانِ مرا شاد دار
تو پَدرود باش ای جهان‌پهلوان
که جاوید بادی و روشن‌روان

عاشق فردوسی‌ام 🤣 ورداشته شعر دقیقی رو آورده توی کتاب خودش فقط واسه اینکه نشون بده شعر خودش چقدر بهتر و قوی‌تر از شعر اونه 🤣 اول هزار و خرده‌ای بیت ازش آورده بعد زده اساسی تخریبش کرده. می‌گه آدم اگه بخواد این‌طور حرف بزنه همون بهتر که اصلاً نزنه 😂

بیفتاد از دست ایرانیان
درفش فروزندهٔ کاویان

گرامی بدید آن درفش نبیل
که افگنده بودند از پشت پیل

فرود آمد و برگرفتش ز خاک
بیفشاند ازو خاک و بسترد پاک

چو او را بدیدند گردان چین
که آن نیزهٔ نامدار گزین

از آن خاک برداشت و بسترد و برد
به گردش گرفتند مردان گرد

ز هر سو به گردش همی‌تاختند
به شمشیر دستش بینداختند

درفش فریدون به دندان گرفت
همی زد به یک دست گرز، ای شگفت!

سرانجامِ کارش بکشتند زار
بر آن گرم خاکش فگندند خوار

می‌ریم که داشته باشیم ادامهٔ کار رو 😍

ایا آنکه گوهر تو آری پدید
در بسته زاندوه تو باشی کلید
چرا چونکه گیرم تو را من به چنگ
نخواهی ز من رامش و نای و چنگ
ز من داستان خواهی از باستان
ز گفتار و کردار آن راستان؟

یاد دیالوگِ سرسی لنیستر در سریالِ گات افتادم که گفت: وقتی برای تاج و تخت می‌جنگی یا می‌بری یا می‌میری. اسفندیار در آرزوی تاج و تختِ شاهی جانش رو از دست داد.

رستمممممممممممممممممممممممممممممممم 😭