Status Updates From شعر زنان افغانستان

ته به د کوم مجلس خراع ییزه د هجران په تاریکه کی ناسته یمه

چراغ بزم که هستی
ندانم ای دلدار
منم نشسته به تاریکنای شام فراق

لندی پشتو

افسانه تقدیر

چون ورق پاره ای در کف باد
به تکرار چرخیدن و سرخوردن
محکومم
شسته شده از شعری
که مفهوم من است.
سیزیف وار زیسته ام
در افسانه ی تقدیرها، در فصل نامه ی کتابی که هستی اش نام است.
به اجتماع ساکت کلمات
پناه میبرم
حرفم را به گوش کاغذها زمزمه میکنم.
جاده ها
خطوط موازی مفصل اند
و آدم ها؛
چون وحوشان تجربی در قفسهای آهنین خویش می گذرند.
به تابوت تنهایی اندرم
با نفسهای گرمم هنوز
در تن
و حس سردی خاک
در سینه ام
سنگین

"قسم به ظلم رفته بر تن زنانگی"
شعری از پروین پژواک شاعر و نویسنده معاصر افغانستان که اکنون همراه خانواده اش در کانادا زندگی میکند.
گیسوان من
گیسوان آزاد و سرکشم
هر تار زلف آن
روح پرنده داشت که با جنبش نسیم
حرکت قدم
و تکان دادن سر
چون هزاران برگ زنده ی سبز در سپیده ی بهار
می لرزیدند
و میپریدند.
گیسوانم را میبستم
فیته های رنگی گیسوانم را باد
همواره چون بندی که بر بال پرنده
می گشود
فیته های رنگی گیسوانم را باد
می ربود

چه شعرهای زیبایی، چه استعداد های ناشناخته ای و چه دردهای مشترکی.

مستوره افغان/ زبیده با تخلص مستوره در سال 1287 شمسی در کابل متولد شد.
تحصیلات خود را در مکتب نسوان گذراند و برای مدتی مدیریت موسسه خیریه نسوان را برعهده داشت. مدارس خیاطی کابل زیر نظر او اداره میشد.
وی در سال 1353در وطنش درگذشت. از وی کتابی در دست 

شده تاحالا همینطور که بین قفسه های کتابخونه پرسه میزنید عنوان یک کتاب توجهتون رو جلب کنه، بازش کنید اولین صفحه رو بخونید و بزنید زیر گریه؟

من از فضای خالی از آیینه و بهار
از اندرون کلبه ی تاریک
بی نور و بی سرود
از شهر بی درخت
بی شادی و سرور
فریاد میکشم

من از دیار بی هنران بر سریرها
از قلب های عاشق آماج تیرها
از کوچه های سرداب
از انجماد دریا
از مرداب
فریاد میکشم