Status Updates From Die schwarzen Schafe - Erzä...

با این همه به او مشکوکم.این جماعت بیش از امثال ما رفاه و راحتی دارند.این ها بر همه چیز مسلط اند.مشتی آدم اند که قدرت و امنیت دارند.اما ما _ما که منتظریم_ آه نداریم.ما بر لبه ی تیغ زندگی می کنیم.تعادلمان را از این یک دقیقه امید تا یک دقیقه امید بعدی حفظ می کنیم.برای بیست و سه ساعت و پنجاه و نه دقیقه خودمان را بر لبه ی تیغ نگه می داریم. و برایمان همه اش یک دقیقه آسایش باقی می ماند.

می دانم حماقت است.دیگر نباید به آنجا بروم.این نهایت بی عقلی است اما با رفتن به آنجاست که من زنده ام. فقط یک دقیقه امید و بیست و سه ساعت و پنجاه و نه دقیقه نا امیدی. زندگی ام فقط به همین لحظه بستگی دارد که دوام زیادی هم ندارد. ته ته اش بی ارزش است...

حالا که در ایستگاه قدم می زنم کوله پشتی به همراه ندارم. تمام دارایی ام دست های در جیبم است و آخرین سیگار بر لب ام و اینکه به زودی تکه تکه خواهم شد. ولی اگر آدم دو مرتبه با قدم های آرام اما بی تعادل به سوی لبه گودالی گام برمی دارد که در لحظه معین قرار است که به درونش سقوط کند همان بهتر که کوله باری همراهش نباشد، سقوط به همان جا که وعده گاه همه ی ماست.

از این قرار بود که بیشتر اوقات احساس می کردم بر روی لبه های واقعیت راه می رم، به همان بی خیالی آدم مستی که بر لبه ی باریک پرتگاهی گام بر می دارد. در همان حال با حس تعادل توصیف ناپذیری تلوتلو خوران به سمت مقصدی روان بودم که ته اش چراغانی بود...با چشمانی که نمی دید خودم را در خیابان های تاری‌ک و دلگیری که انباشته از مردم بود فرو می بردم و می دانستم که تنهایم، تنها.