Status Updates From کشف دیگری همراه با لویناس

چقدر این جملهٔ آخر کتاب خوب بود:
"تجربهٔ اثر هنری تجربه‌ای است که "امکانِ دیدن و لمس کردن نیست بلکه غیرممکن‌بودنِ ندیدن است". تردیدی ندارم که تجربه مواجهه با اندیشهٔ لویناس برای من تجربه‌ای از همین جنس بوده است."

پی‌نوشت: لویناس فیلسوف است و این کتاب هم فلسفی است. برای همین این جملات پایانی مهم اند.

آخيش الان راحت‌تر می‌تونم از این کتاب حرف بزنم :))

اول‌های کتاب، یه ذره اینجوری بودم که از حیثِ متحوا اونجوری که باید نیست این کتاب (که ماحصلِ تزِ دکتریِ مسعود علیاست)، براش چندتا چرت و پرتِ توجیهی هم داشتم؛ ولی خب، غلط کردم :/
الان نمی‌دونم چجوری باید از چیزهایی که خوندم و چیزهایی که (احتمالا) فهمیدم حرف بزنم :))

این کاربر از یافتنِ [تقریبا] شانسیِ این کتاب در گُنْجِ خود نمی‌پوستد و اصلا یه وضعی! اصلا جنسِ نابه :)))
مسعود علیا باشه و بحث از "دیگری"؟

در ضمن این کاربر از همین تریبون، پایانِ دورانِ تاریکِ پایان‌ترمِ دانشگاه را بر تمام عالمیان شادباش می‌گوید. به امید روزی که هیچ آزمون و دانشگاهی نباشد.

هم‌چنان زیبا.

لیترالی دارم با سطر به سطرش از تحیر اشک می‌ریزم؛ در فرم و محتوا هم‌خوان و «تازه»ست برای من و چقدر وام‌دار هوسرل و هایدگره ولی جسوره در گذشتن ازشون.

لویناس نمی گوید که خود در قبال دیگری مسئول است. بلکه او می گوید سوبژکتیویته یعنی مسئولیت.
مسئولیت من نه تنها شامل اعمال گذشته، حال و آینده خودم، بلکه شامل اعمال گذاشته،حال و آینده دیگران هم می‌شود. بر این اساس من در قبال کاری که خود نکرده‌ام مسئول و مقصرم.
این مسئولیت ساختاری پارادوکس گونه دارد: هر قدر مسئول تر باشم، مقصرترم. هر قدر درستکارتر باشم، مقصرترم.

رابطه ما با جهان، بر خلاف نظر هایدگر، رابطه ابزاری نیست. رابطه حظی است. ابزارانگاری جهان تنها شکل پیچیده ای از حظ انگاری است. سوژه به وسیلهٔ تسلط بر غیر و تبدیل آن به خودش، از آن حظ می برد.

اما برخی غیرها از تصرف شدن سر‌ باز می زنند و به صورت تهدیدی در بیرون مرزهای سلطه سوژه قرار می گیرند. نخستینِ این غیرها، مرگ و آینده است. این دو امر سوژه را آماده می کنند تا به محدودیت های خود آگاه شود و دیگری را به رسمیت بشناسد.

فلسفه کوشیده است که در مواجهه با هر «غیر» آن را با تبدیل کردن به امری آشنا، خنثی و سرکوب سازد تا از خود در برابر هراس و تهدیدی که «غیر» بر می انگیزد دفاع کند. این فلسفه به تعبیر لویناس «فلسفۀ همسان سازی» یا یک شکل ساختن همه چیز است.

فلسفه «غیر» را به همان شکل که هست بر نمی تابد، بلکه آن را یا به کام «همانِ» آشنا فرو می برد، یا «همان» و «غیر» را با هم در نظامی فلسفی جای می دهد که چیزی را بیرون از خود باقی نمی گذارد.