Status Updates From کتاب ایوب: منظومه آلام ایوب...

یکم بهتر شد

از چرندی و مزخرفی حد نداره

انتظار این حجم از ناله رو نداشتم!
زن زادگی واسش فحش بود! مگه مدل دیگه ای هم آدمها زاده میشن؟👎🏻🫤

به آدمی گفت،نگر،ترس از خداوند، اینْت خرد؛ و پرهیز از بدکاری،اینْت دانایی.

لیکن خرد کجا یافت شود؟و مقام دانایی کو؟
آدمی بهای ان نمی داند؛و در سراسر زندگان نیز یافت می نگردد.
ژرفا گوید:درون من نیست:و دریا گوید:نزد من؟ هیهات.
به زر دست یافتنی نیست،و نه سیم توان بهایش پیمود.
باب بیست و هشت

چه سنگدل گشته ای با من:به دست قهارت چه جفاها رانی برمن.
به بادم برداشته ای؛واداشتی ام برانم بر باد،و هستی ام را برپراگندی و پرپر کردی.
چه مرا روشن است که به مرگ خواهی ام دادن، و به منزلگاهی که برای همه زندگان مقرر است.
باب سی

دانم که حقیقت همین است و نه جزین: اما ادمی چگونه با خدا تواند به عدل رود؟

به ان خدای زنده،که داد از من ستانده؛و ان قادر مطلق، که روحم ازرده؛تا نفس از من برمی اید، و دم الهی در منخرین من است؛حاشا لب های من حدیث شقاوت گوید، و زبان من خدعه ورزد. حاشا که تصدیق شما کنم، تا در مرگ از صدق و درستی بازنیایم.

کمک چه کرده ای به ادمی که تنگدل و تنگتاب است؟ زیر بازوی ناتوان هیچ گرفته ای؟ چه مایه پند داده ای ان را که بیگانه است با خرد؟ و بر دوام بروز داده ای امر واقع را؟ روی کلام تو با که بود؟و جان که از تو پدید شد؟

یکی در عین قدرت می میرد،در رامش و راحت تمام.پستان های او پرشیرند و مغز استخوان های اون تر و تازه.دیگری در تلخی جانش می میرد،و اسایش و اسانی نمی یابد. جفت در خاک خواهند خفت، پوسیده و ناسیده، و کرمهاشان فروپوشیده.

و باشد که به راستی خطا کرده باشم، هر مرغی را به پای خویش اویزند.گر براستی خواهید بر من بزرگی فروخت، و گلایه هایم را علیه ام به کار برد: کنون بدانید که خداوند به خاکم نشانده، و در کمندش کشانده.
اینک، فریادخوان ازظلم رفته ام…

مگر خدا در بلند جای اسمان نیست؟به بلندای روشنان نگر، چه دورند و نادستیاب!و تو گویی، خدا چه می داند؟ تواند از ورای ابرهای تیره داوری کردن؟ابرهای انبوه حجاب وی اند، که دیدن نتاند؛و پیرامن فلک می خرامد.

اما آدمی بمیرد،و هبا شود:اری، ادمی جان سپارد، کو؟اشتلم او اکنون کجاست؟همچنان که آب از دریا زایل شود،و رودبار به زوال اید و خشکسار گردد:
آدمی نیز نخسبد و برنخیزد: تا مرگ اسمانها بیدار نخواهد گشت،و نه دیگربرخاستنی ش باشد از خواب خویش.

او درد می فرستد و درمان نیز هم : زخم می زند و دستش مرهم نیز می نهد .

و دورادور چون دیده همی برتاختند و بازش نشناختند ، بانگ برگرفتند و گریستند ؛ و هر سه گریبان چاک زدند ٫ و خاک همی برسر افشاندند.
اینگونه هفت شب و هفت روز با او برخاک نشستند ، و حدیث با او نکردند ؛ چون که دریافتند محنت او بس عظیم است.

ان گاه ایوب برخاست ، وگریبان درید ، موی سر باز کرد ، و سجده بر خاک زد ، زبان به ثنا گشود ،
و گفت ، برهنه و عور از شکم مادر زادم ، و برهنه به سرای دیگر باز همی خواهم گشت: خداوند بداد ، و خداوند بازگرفت،خجسته باد نام او.

گم به گور شود روزی که در آن زادم، و شبی که گفته شد، چنین مردی نطفه بست. بگذار آن روز تیره و تار شود؛ بگذار خداوند بر آن نظر نیندازد؛ بگذار نه روشنی هرگز بران تابد. بگذار تاریکی و سایه مرگ آن را بیالاید؛ بگذار ابر بران فروکشد‌؛ بگذار ظلمت روز آن را بترساند.

از چه در زهدان بنمردمی؟ از چه جان بندادمی دم که از شکم مادر زادم؟ از چه زانوها پذیره‌ام شد؟ یا پستان‌هایی که مکیدم؟

و تو امید آدمی را فروپاشی.
برای همیشه او را در می‌ربایی و می‌رود: سیمای او دگرگونه گردانی، و روانه‌اش کنی.
پسرانش به عزت رسند، و او را از آن حدیثی نه؛ یا به خفت درافتند و آنش خبر نه.
اما گوشت تن او دردگین است، و جان او در مویه و ماتم...

گرچه بلا از خاک ناید، و محنت از زمین نروید؛
ولیکن انسان محنت را زاید، همچنان که شرار به بالا برپرد.