Status Updates From ای نامه

حالا حتی به آسمان هم نگاه نمی‌کنم. آخر اگر ابری ببینم آن را به که نشان دهم؟
از نامه‌ی نادژدا خازین به اوسیپ ماندلشتایم

حضور موش‌ها در خانه به این معناست که غریبه‌ها از درهای مخفی به خانه رخنه کرده‌اند. هرچه راه‌های نفوذ را بپوشانی از در دیگر وارد می‌شوند. از جایی که اصلاً فکرش را نکرده‌ای. آن‌ها مثل ارواح در خانه سرگردان‌اند.

تا پیش از حضور موش‌ها، خانه جایی امن و فضای درون (جایی از آنِ خود) و بیرون (زیستگاه غریبه‌ها) از هم متمایز بود. موش‌ها ترسناک‌اند زیرا این مرزبندی را برهم می‌زنند. از روزنه‌های خانه به «درون» می‌آیند.

من باید به خود بقبولانم که بدون احساس ناراحتی مسائل را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهم و نتایج آن را هر چه که باشد قبول کنم. ولی این را هم خوب می‌دانم که برای رسیدن به این مرحله هنوز باید خیلی رنج بکشم. فاصلهٔ بس زیادی است.

مثل اینکه کارها به دلخواه پیش می‌رود، ولی نمی‌دانم چرا باز هم برای هر مسئله کوچکی گله‌مندم و برای برآورده شدن خواسته‌هایم همچنان پافشاری می‌کنم.
از نامه ونسان ون‌گوگ به برادرش تئو

آمرزش برای آن‌هایی که در‌ نومیدی مردند. امید برای آن‌هایی که از چشم‌انتظاری مردند. و بشارت برای آن‌هایی که در مشکلات حل نشدهٔ خود خفه شدند.
بارتلبی محرر، هرمان ملویل

این‌ها دیگر در جهان وجود ندارند. حالا همه‌شان خاکستر شده‌اند. چه نگهبان قابل اعتمادی است این آتش بر اسرار ما. واقعاً بی‌آتش و مرگ چه می‌کردیم؟»
یادداشت‌های آمریکایی، ناتانائیل هاثورن

«در آستانهٔ سفر به انگلستان، چند ساعت قبل مقدار زیادی از نامه‌های قدیمی و پاره‌ای از دستنوشت‌هایم را سوزاندم. در میان این‌ها، صدها نامه از همسرم سوفیا بود که در دوران نامزدی برایم می‌فرستاد.

برادرم، شاید دیدار مجددی بین ما باشد؛ در آن صورت یکدیگر را در آغوش خواهیم کشید و با هم ایام کودکی‌مان را که دورهٔ طلایی زندگی‌مان بود به خاطر خواهیم آورد.
از نامه‌های داستایفسکی

و بالاخره دست همهٔ کسانی که مرا فراموش نکرده‌اند بفشار و به آن‌هایی هم که فراموشم کرده‌اند مرا یادآوری کن.
از نامه‌های داستایفسکی

با چنین وضعی آیا بوسیدن تو امکان‌پذیر است؟ آیا باید کاغذ ناقابل را ببوسم؟»
فرانتس کافکا، نامه به فلیسه

نگه داشتن کار دست است؛ ولی این دست من، دست تو را که برای زندگی‌ام حیاتی شده فقط در سه لحظه لمس کرده و نگه داشته است؛ وقتی وارد اتاق شدم، هنگامی که قول سفر فلسطین را به من دادی، و وقتی من، با حماقتی که دارم، گذاشتم وارد آسانسور شوی.

زندگی خیلی دشوار و غم‌انگیز است. چه‌طور آدم می‌تواند امیدوار باشد که خواهد توانست کسی را با نوشته برای خودش نگه دارد؟

من خسته نیستم. فقط بی‌حس و سنگینم و نمی‌توانم کلمات مناسب را پیدا کنم. آن‌چه می‌توانم بگویم این است که: در کنارم بمان و تنهایم نگذار.

‎ پس از مرگ نام من نه مثل صدای یک جام بلکه مانند یک ترانهٔ امید طنین خواهد افکند. [...]
‎من می‌میرم تا فرانسه آزاد، نیرومن و خوشبخت باشد.

[...] نامه‌ام پایان می‌یابد و باز ساعت همچنان می‌گردد و فقط سه ساعت با مرگ فاصله دارم. زندگی من به پایان خواهد رسید. [...]

من جوان می‌میرم، و خیلی جوان، امّا چیزی هست که نخواهد مرد و آن رویاهای من است! هیچ‌وقت آن‌ها را این‌قدر روشن، پرعظمت و نزدیک احساس نکرده‌ام.

آرزومندم تمام بشریت خوشبخت باشد، آینده را در برابر خود ببینید که درخشان و مطمئن است. شما خوشبخت خواهید بود و من جزو بناکنندگان خوشبختی شما هستم.

حتماً زندگی به شما خواهد آموخت که صالحان ممکن نیست در میان شیاطین شکوفا شوند و همچنین این‌که برای تحصیل آزادی و همهٔ چیزهایی که زندگی ارزشمند و واقعاً رضایت‌بخش را ممکن می‌سازد گاهی اوقات باید بهای گرانی را پرداخت.
روزنبرگ‌ها

حال، من یک بستهٔ اسرار مرموزم. مثل یک بنای کهنه‌ام که دستبردهای روزگار مرا سیاه کرده است. یک دوران عجیب خیالی در من مشاهده می‌شود. سرم به شدت می‌چرخد. برای این که از پا نیفتم، عالیه، تو مرا مرمت کن.
نامه‌های نیما به همسرش

کتاب من ۳۸۴ صفحه ست ولی ظاهرا چاپ قبلی که اینجا هست کوتاهتر بوده. امیدوارم یکی ادیشن جدیدو اضافه کنه به این گودریدز .