Michael > Recent Status Updates

Soms wou je dat je eerder was begonnen met het lezen van deze of gene schrijver, maar te laat is het nooit.

De eerste 150 pagina’s geworsteld met de dialogen en wat onwaarschijnlijke personages, inmiddels toch wel gegrepen door de invoelbare thematiek en de kind-ouder liefde die zoals zo vaak door merg en been gaat.

Wat fijn om het oude jaar af te sluiten en het nieuwe jaar te beginnen met zo een heerlijke leeservaring.

Ik vind dit op de een of andere manier een heel sympathiek boek, maar ik kom maar niet door dat begin. Wie weet op een ander moment.

‘Er is maar een liefde onvoorwaardelijk en dat is die van de kinderen voor de ouders en verder bestaat er geen onvoorwaardelijke liefde. Sterker nog, het is de allereerste liefde waarmee we te maken krijgen die bij uitstek onder voorwaarden wordt gegeven en dat is de liefde van de ouders voor de kinderen. Ze mag smartelijk, diep, warm, trouw en eeuwigdurend zijn, maar onvoorwaardelijk is ze niet.’

Een jaar zonder een boek herlezen te hebben van Connie Palmen, is een jaar niet geleefd.

‘Ik meen dat de kiem van elk verdriet ligt in het ongezien zijn, in het gewantrouwd worden, in de loochening van het medelijdende kind, dat voortdurend de boodschap kenbaar maakt dat alles wat hij doet bedoeld is om de ouders te plezieren en als dat niet lukt, om de ouders boos te maken, want iedere reactie is beter dan het moeten ontberen van de blik waarmee gezien wordt wie je bent en wat je eigenlijk bedoelt.’

Onze fout? Dat we bestonden / uit lichaam, honger hadden, onze dorst / verdronken. We hadden enkel / luch moeten zijn die je uitblaast en dat / werden we ook ten slotte.

Ronduit onuitstaanbare verteller, maar als Joke van Leeuwen schrijft, kan je slechts luisteren.

‘Ik herken haar soms nog op een langsflitsend diaplaatje. Zoals zij en alles toen was en het al heel lang weg is, kwijtgeraakt, voorbij. Hunkerende spijt daarover. Zoals ze gebloemd om ne heen door het zwarte schuim spetterde en water naar me toe schopte, het bruisende licht in al die rondzwierende druppeltjes.’

Ontroerend verdorie..

Erg goed maar toch ook erg saai.

Bij iedere bladzijde dieper onder de indruk.

God of Johan Cruiff is een serieus existentieel vraagstuk.

Onheus, zo mooi

Makeda, Salomon, Simson, in die volgorde.

…