Mahvar > Recent Status Updates

نمیدونم من دارم سخت میگیرم یا اینکه واقعا این کتاب چیزی برای ارائه نداره و چنگی به دل نمیزنه.

تا اینجای دل‌بستگی نویسندگان با تکیه بر نظریه بالبی سه سبک اصلی دلبستگی رو توضیح دادن و نشون دادن چطور این الگوها روی روابط عاشقانه اثر می‌ذارن. نکته مثبت کتاب اینه که مفاهیم پیچیده روانشناسی رو ساده و کاربردی بیان می‌کنه، اما همین ساده‌سازی بعضی وقت‌ها باعث می‌شه تفاوت‌های فردی و زمینه‌های فرهنگی نادیده گرفته بشه. بخش‌های اولیه بیشتر توصیفی هستن و هنوز وارد مداخله‌های عملی جدی نمی‌شن، ولی ارزش خوندن داره.

من به پروست غبطه می‌خورم. او برای بازیافتن گذشتهٔ خود بر زمینهٔ محکمی تکیه می‌کرد: بر حالی مطمئن و آینده‌ای مسلم. اما برای ما «زمان گذشته» دو بار گذشته است و عمر از دست‌رفته دو بار از دست رفته است، چون با گذشت عمر دنیایی را هم که عمر در آن می‌گذشت از دست داده‌ایم. در میانهٔ شکستی افتاده و در پیشرفت قرون به جلو وقفه‌ای روی داده است، چنان‌که دیگر نمی‌دانیم در کجای زمان هستیم و آیا باز آینده‌ای خواهد بود.

معلوم می‌شه توانایی پا گذاشتن به دنیا، از اطمینان به حضور کسی کنارمان میاد؛ این «تناقض وابستگی» هست. چطور میشه هم وابسته بود و هم مستقل؟ اگر بخوایم منطقی دل‌بستگی رو تو بزرگ‌سالی خلاصه کنیم: برای رسیدن به خوشبختی و استقلال، اول باید مناسب‌ترین آدم رو برای وابستگی پیدا کنیم و باهاش هم‌سفر بشیم.

رسیدم به نیمه‌ی کتاب و هنوز دارم با ذهن آشفته‌ی هانس اشنیر دست‌وپنجه نرم می‌کنم. اعتراف‌هاش بی‌رحمانه‌ان؛ نه فقط نسبت به دیگران، بلکه نسبت به خودش. یک‌جور فروپاشی در سکوت، در دل جامعه‌ای که مدام نقش انسان بودن رو بازی می‌کنه.

تا این‌جای کتاب، حس می‌کنم دارم ذهن انسانی رو می‌خونم که به‌جای فریاد، با طعنه و خستگی حرف می‌زنه. هانس اشنیر همزمان بامزه، تلخ، و بی‌پناهه. نقدهاش به مذهب و اخلاق جامعه‌اش، بیشتر شبیه زخم‌هاییه که هنوز خوب نشدن.

باورم نمیشه که انقدر پیش رفتم واقعاً احساس می‌کنم کتاب داره منو از درون خالی می‌کنه. داستایفسکی با جزئیات خفه‌کننده و دیالوگ‌های بی‌پایان، یه دنیای سنگین و بی‌قرار ساخته که نه می‌شه راحت خوندش، نه راحت ولش کرد. میشکین هنوز مبهمه برام—نه قهرمانه، نه قربانی، بیشتر شبیه یه وصله‌ی ناجوره تو جهانی که داره از هم می‌پاشه. خوندنش آسون نیست، ولی یه‌جور نیاز هم ایجاد می‌کنه؛ مثل کندن لایه‌های زخمی که نمی‌دونی تهش چی درمیاد.

صفحه‌ی ۷۰۰ از ابله رو رد کردم. تنش‌ها به اوج رسیده و انگار همه‌چیز مدام در مرز فروپاشیه—هم ذهن شخصیت‌ها، هم روابطشون. داستایفسکی با جزئیاتی خفه‌کننده، بی‌قراری درونی آدم‌ها رو تصویر می‌کنه؛ گاهی دیالوگ‌ها فرساینده‌ن، اما درست همون‌جاهاست که عمیق‌ترین درگیری‌های اخلاقی و روانی خودشون رو نشون می‌دن. دیگه مطمئنم که شاهزاده میشکین، بیش از هر چیز، یه آینه‌ست که بازتاب شخصيت اطرافیانشه.

هرچه بیشتر جلو میره، آشفتگی شخصیت‌ها، ناپایداری روابط و حس تعلیق روانی، بیشتر میشه. داستایفسکی با وسواس بیمارگونه‌ای ذهن آدم‌ها رو واکاوی میکنه و تو لابه‌لای گفتگوها، تاریکی انسان رو بیرون میکشه. هنوز نمیدونم که شاهزاده میشکین واقعاً یه "ابله" هست یا آینه‌ایه که حماقت اطرافیانش رو بازتاب میده.

هر چی جلوتر می‌رم، فضای داستان تاریک‌تر و شخصیت‌ها چندلایه‌تر می‌شن. داستایفسکی خیلی خوب بحران‌های درونی، تناقضات اخلاقی و شکنندگی روح انسان رو نشون میده. خوندن رمان همچنان کند پیش میره چون حجم دیالوگ‌ها و توصیفات زیاده، اما عمق عاطفی و روانشناختی کار باعث میشه ارزشش رو داشته باشه

تا صفحه‌ی ۳۵۰ از ابله پیش رفتم (ترجمه‌ی مهری آهی). رمان با توصیفات جزئی و دیالوگ‌های طولانی، فضای خاصی می‌سازه که انگار مدام بین بی‌گناهی، جنون و بحران‌های انسانی در نوسانه. شخصیت شاهزاده میشکین پیچیده‌تر از اون چیزیه که در ظاهر ساده‌لوحانه‌ش نشون می‌ده. گاهی حجم بالای گفتگوها کند میشه، اما در عوض، عمق روانشناختی خارق‌العاده‌ای به داستان میده

۱۱۲ صفحهاز ابله رو خوندم. داستایفسکی طبق معمول با جزئیات زیاد و دقت عجیبی پیش میره. هنوز وارد داستان اصلی نشدم ولی از همین حالا هم متوجه عمق شخصیت‌پردازی و دقت وسواس‌گونه‌ی داستایوفسکی در پرداختن به کوچک‌ترین حرکات و احساسات شدم. منتظرم ببینم این حجم از جزئیات چجوری قراره به انسجام برسه.

یک اثر مشروط واقعاً جالب اکسی‌توسین این است که خیرخواهی را افزایش می‌دهد؛ اما فقط در افرادی این افزایش اتفاق می‌افتد که از قبل چنین هستند. این موضوع یادآور افزایش پرخاشگری توسط تستوسترون در افراد مستعد پرخاشگری است. هورمون‌ها به‌ندرت خارج از زمینهٔ فرد و محیط او عمل می‌کنند.

چرا انقدر زیادهههههههه؟ دارم نصف میشم جدی ://////

پرخاشگری معمولاً بیشتر به یادگیری اجتماعی مربوط است تا تستوسترون؛ سطوح مختلف تستوسترون نمی‌توانند به صورت عمومی توضیح دهند که چرا برخی افراد از دیگران پرخاشگرترند.

هیچ مغزی در خلا عمل نمی‌کند و انبوه اطلاعاتی که در مغز جریان می‌یابد، طی چند ثانیه تا چند دقیقه، بر احتمال وقوع رفتارهای جامعه‌پسند یا ضد اجتماعی تأثیر می‌گذارد و بسیاری از انواع مختلف اطلاعات زیرآستانه‌ای هستند و ما درست لحظاتی قبل از تصمیم‌گیری در مورد برخی از مهم‌ترین کارهای‌مان، آنقدر که فکر می‌کنیم تصمیم‌گیرندگان منطقی و مستقل نیستیم.

چپتر دوم کتاب حول سه محور سازماندهی شده: مرکز ترس، پرخاشگری و برانگیختگی در آمیگدال؛ مرکز پاداش و پیشبینی سیستم دوپامینرژیک و مرکز تنظیم قشر پیشانی و مهار رفتار. مهم‌ترین نوروترانسمیتری که کتاب به اون پرداخته دوپامین هست. دوپامین فقط مربوط به لذت نیست، بلکه بیشتر به پیش‌بینی و انتظار پاداش ربط داره.مغز ما نه برای لذت، بلکه برای تعقیب لذت برنامه‌ریزی شده و همین نشون میده که چرا وسواس و انگیزه‌ی پیشرفت آنقدر قدرتمنده.