Zahra > Recent Status Updates

"در انتظار گودو" و" دست آخر" رو خوندم.

《... من می‌روم سراغ مسائل قاجاریه نه برای این که نشان بدهم چه ظلمی شده، می‌خواهم نشان بدهم که انسان‌ها اگر مسخ بشوند، محدود بشوند، چه از آن‌ها ساخته می‌شود. در حقیقت من می‌نویسم تا بگویم چه‌گونه می‌اندیشم، یعنی نوشتن وسیله‌ی کشف است نه وسیله‌ی شهادت‌دادن بر آن‌چه موجود است.》

از گفت‌و‌گوی هوشنگ گلشیری با کاوه گلستان درباره‌ی "شازده احتجاب" مهرماه سال ۷۲

ت

عالییی هر چی بگم کم گفتم، داستان‌ها سبک‌های متفاوتی دارن و با خوندنشون کلی لذت می‌برید و شگف‌زده می‌شید.
از داستان سورئال یک نقاش چینی "چگونه وانگ‌فو رهایی یافت" از مارگریت یوسنار بگیر تا داستان‌هایی با موضوع جنگ: "مورمور" از بوریس ویان، "ایوان ایوانوویچ کاسیاکوف" از ژان ژیونو، "کهن‌ترین داستان جهان" از رومن گاری.
"دیوار" از ژان پل سارتر که دستان زندانی‌هاییه که قبل از اعدام شب را در سلولی صبح می‌کنن.

از داستان‌هایی که تا الآن خیلی دوستشون داشتم: 《پالاس هتل تاناتوس》 از آندره موروا، 《زنی از کُرک》 از ژوزف کسل، 《نامزد و مرگ》از ژیل پرو و 《مورمور》 از بوریس ویان. تا اینجا بنظرم خیلی کتاب خوبیه برای آشنایی با ادبیات معاصر فرانسه، انتخاب داستان‌ها و ترجمه هم عالیه.

تو این سه شب داستان‌های معامله از ژول تلیه، کبریت از شالر لوئی فیلیپ و پالاس هتل تاناتوس از آندره موروا رو خوندم. پالاس هتل تاناتوس که نقدی بر سرمایه‌داریه خیلی برام جذاب بود.

معصوم سوم و هر دو روی یک سکه و بختک را در این چند شب خواندم. هر دو روی یک سکه کمی مرا یاد خاطرات زندان گلشیری انداخت که در مصاحبه‌ای به آن اشاره می‌کرد.

تا انتهای سرود پنجم

بعد از چند وقت دوباره برگشتم سراغ این کتاب. تصمیم گرفتم شبی یک داستان کوتاه بخونم. یاد این مجموعه افتادم و این چند شب داستان‌های "پشت ساقه‌های نازک تجیر"، "یک داستان خوب اجتماعی" و "معصوم اول" رو خوندم. معصوم اول فوق‌العاده بود. این داستان یه نامه است و با جمله‌های معمولی همه‌ی نامه‌ها شروع میشه شروع میشه اما تا آخر نامه اتفاقایی میافته که عمرا پیش‌بینی نمی‌کنی.

داستان‌های دیگه‌ای وقت کردم بخونم «زندگی که گریخت»، «آفتاب لب بام» و «گناه» بود. در کل تا اینجا از این مجموعه داستان خیلی خوشم اومده. جلال خیلی نثر خوبی داره و توصیف‌هاش از آدما و درون اونها خیلی دقیقه. بخصوص توی داستان «گناه» خیلی این مسئله به چشمم اومد. داستان از زبان یه دختر نوجون روایت میشه که توی یه خانواده‌ی خیلی بسته و مذهبی زندگی میکنه.

داستان «بچۀ مردم» رو قبلا خونده بودم و اشک من و درآورده بود. فقر فرهنگی و تعصب تو خیلی از داستان‌هایی که از این مجموعه خوندم دیده میشه. از «سه‌تار» ی که آلت کفر به حساب میاد. تا «لاک صورتی» هاجر که تو زمان بدی خریده شده بود. میگم زمان بد چون تو این داستان به نظرم نقش فقر پررنگ تره تا تعصب. تو کتابی که از کتابخونه گرفتم دو داستان «وداع» و «وسواس» کامل نیست بعدا که یه کتاب دیگه گرفتم اونها رو می‌خونم.

تا به حال چیزی از گوگول نخونده بودم.《یادداشت‌های یک دیوانه》، 《بولوار نیفسکی》 و 《دماغ》 رو توی این سه روز خوندم و همین سه داستان کوتاه برای درک اون همه ستایشی که ازش شده کافی بود. واقعا عجیبه که چطوری این داستان‌های ساده این قدر بکر هستن و خوندنشون احساسات رو برمی‌انگیزه، این برانگیختن به سبک گوگول یه فرمول داره اون هم اول سرگرمی و بعد غمه، مثل خود زندگی. داستان اول من رو یاد 《همزاد》 از داستایوفسکی می‌ندازه.

اولین بار که داستان‌های صمد بهرنگی رو خوندم پنج شش سال پیش بود، با ماهی‌سیاه کوچولو شروع کردم که از همه معروف تر بود، بعد قصه‌های اولدوز و خوندم و کچل کفتر‌باز و چند قصه‌ی دیگه که یادم نیست. حالا بعد از این همه وقت دوباره این کتاب و باز کردم و پسرک لبو فروش و یک هلو‌ و هزار هلو خوندم. دوباره وارد شدن به دنیای بهرنگی برام خیلی حس عجیبی داشت انگار که با بزرگ شدن واقعا درد و رنج‌های بچه‌های قصه‌های صمد و حس می‌کنم و

این هفته داستان‌های 《مثل همیشه》 و 《دخمه‌ای برای سمور آبی》من رو خوندم. مثل همیشه رو خیلی دوست داشتم.