Latif Joneydi > Recent Status Updates

تسئوس: سالهاست که بسیار شنیده ام و دیگر نزد من بیگانه نیستی.
وازه یونانی ای که برای بیگانه استفاده شده اینه:
xenos
که بار سیاسی/حقوقی جالبی داره. معنایِ بیگانه میده، معنای مهمان هم ظاهرن میده.
خلاصه تسئوس میگه ادیپ جان برا من شما دوباره هویت حقوقی فرهنگی سیاسی پیدا کردی.

ادیپوس: عجبا، پس به آیین مصریانند که مردانشان در خانه مینشینند و گلدوزی میکنند و نان آورخانه زنانند؟
و به جایِ آن که رنج کار مرا بر عهده گیرند چون دختران در خانه نشسته اند.

در صفحه صد و پنجاه و پنجِ افسانه هایِ تِبای ادیپ یه دفاعیه درازدامنی پیش میکشه که مهمه. یه چیزی که توش جالبه اینه: بدی را با بدی پاسخ دادن گناه نیست
همون چیزی که بعدن در مسیحیت شکل دیگه ای به خودش میگیره.
و این:
به راه خود آگاه نبودم. آن ها میدانستند.

هعی پسر، بختت.

ادیپوس: خاموش میشوم، آری پنهانم کن فرزند، در بیشه زار پنهانم کن تا بدانیم چه می گویند؟
اگاهی پیش از عمل مایه ایمنی است.


really? ادیپ جان

روستایی: از مردی کور امید چه پاداشی می توان داشت؟
ادیپوس: مرد، کلام من کور نیست.

ادیپوس: اکنون...
می توانی بگویی در کجاییم؟
آنتیگونه: در سرزمین آتن...ولی در اینجا بیگانه ام.

دختر، تو از دو جهان بیگانه ای، بیگانه کامو پیشت لُنگ میندازه. خارج از شوخی انتیگونه اینجا
(apolis)
شده. یعنی ناشهروند که باعث میشد هویت سیاسی و حقوقی نداشته باشه. رسمن هر بلایی سرش در بیاد در این وضعیت پیامدی نداشت برا کسی.

ادیپوس: فرزند یاری کن تا بنشینمو تیماردارِ نابینایی پیر باش.
آنتیگونه: پدر، دیگر اکنون این کار را اموخته ام.
پ،ن: بوکوفسکی بود مینوشت: برادر...و بَسی تلخ و تراژیک ترش میکرد :}

همسرایان: تنها آرزوی من ان است که در گفتار و کردار با اعتقادی پاکباز، بنا به آن قانون آسمانی زیست کنم که... نه می فرساید و نه میمیرد.
یوکاسته سرنوشت و پیشگویی رو به چالش میکشه و این پاسخ همسرایانه. قانون اسمانی همون (nomos theon)
هست که این تراژدی کلش بر بنیادِ غرورادیپ در پیگیریِ عقلشه و تقدیری که محتومه و ازش فراری نیست.

ادیپوس: پادشاهان باید فرمان برانند.
کرئن: نه بیدادگرانه.
ادیپوس: ای شهر من تبای! بشنو سخن او را.
کرئن: شهرتو؟ مگر نه از آن من نیز هست؟
دولتشهر سامانی صرفن فیزیکی نیست، نهادیست سیاسی/فرهنگی/حقوقی که به شاه هم تعلق نداره و اینجا کرئن به پشتوانه شهروندی و حقوقِ خودش دادخواهی و دفاع میکنه.

بازیِ سوفوکل با زبان و استعاره دیدن به چشمِ سر و دیدن به چشمِ دل:
تیرزیاس: تو از ان خوشی که به نابینایی من بخندی. آیا تو بینایی که از دیدنِ تباهی وجود خویش ناتوانی؟

ادیپوس: هشدار که پاسخ نگفتن به خلافِ دوستیِ شهری است که زاده انی.
این گفته ادیپ خطاب به تیرزیاس رو میشه با گفته سقراط در کریتون به کریتون مقایسه کرد که کریتون میگه فرار کن و سقراط مساله پیوندِ اخلاقی-سیاسی خودش با دولت شهر رو پیش میکشه. باز هم میبینیم که چقدر کانسپت دولتشهر مهمه در این متن.

تیرزیاس: سخنان خردمندانه ایست اما انگاه که خرد را سودی نیست، خردمندی دردمندیست.چرا من این را از یاد بردم؟ که می دانست؟ هرگز نمی بایست می امدم.

«شهر ما را به زندگی بازگردان و تیماردارِ آوازه خود باش.»
چنان که ورنر یگر در پایدیا نشون میده سوفوکل مردِ آرمانی رو پیش میکشه ولی مساله فرد نیست، شهره، در واقع همون polis

«اگر اکنون من و این کودکان و ما جملگی به تو روی آورده ایم نه از آن است که تو را همطراز خدایان پنداشته ایم.» ص ۵۴ تاکیدِ مداومِ اطرافیانِ ادیپ به فهم جایگاهِ خودش در همون آغازِ تراژدی. او نجات دهنده است اما خدا نیست و هنوز در دولت شهره.

"من به اراده خود از هیچ کاری به خاطرتان دریغ نخواهم داشت." اُدیپ اینو به شهرِ محنت زده اش میگه. کلمه ای که برای اراده به کار میبره اینه:"thelo" که در یونانی بر اراده و تصمیمِ عقلانی دلالت داره بر عکس واژه "bulomai" که به میل و خواستِ شخصی راه میبره.
خودِ نسبتِ فرد با دولت-شهر "polis" تو این نمایشنامه خیلی پروبلماتایز میشه که قابلِ تأمله. شهر یه سامانِ فیزیکی نیست بلکه یه ساختارِ سیاسی/فرهنگی/فلسفیه.

این اثر رو پیشتر خونده بودم و الان برایِ گفت-و-گو در نشستی دارم بازخوانیش میکنم و همینقدر بگم که واقعیتِ و عظمتِ این نمایشنامه پُشت مزخرفاتی مانند نظریاتِ فروید و عقده اُدیپ نادیده انگاشته شده.
مهندسیِ عجیبی داره این شاهکار.

زنان دست فروش از فلاسفه و استادان الاهیات خوش شان نمی آمد، چون این دانشجویان سال های پایانی همیشه دوست داشتند فقط امتحان کنند و برای امتحان کردن هم یک کف دست از هر چیزی بر می داشتند.
ص ۱۷
پ،ن: گوگول لُپی از هر قُماش و صنفی نکشه ول کن نیست.

"ای خواننده! فکر میکنم بهتر باشد پیش از آنکه با هم قدمی دیگر به پیش نهیم، برایت بگویم که من، در تمام طول این سرگذشت، قصد دارم هر جا مناسبتی بیابم حاشیه روم." ص ۵
لارنس استرن، ایر دَت یو؟

"نویسنده باید خود را جای شخصی بگذارد که مهمانخانه یی عمومی را میگرداند و از هر کس برابر پولش پذیرایی می‌کند و نه اینکه خیال کند بزرگی است که میخواهد ضیافتی خصوصی راه اندازد و اطعام مساکین کند."
استفاده جالب فیلدینگ از استعاره هایِ پیرامونِ "خوردن" تأمل برانگیز است. تشبیه نویسنده به "صاحب مهمانخانه" و خواننده به "مشتری" به روشنی منطق مبادلهٔ کالایی را تداعی می‌کند. اینکه نویسنده نمی‌تواند هر غذایی را به خوردِ دهد.

از بس تعریفِ این کتابو کردم یکی از دوستام دو جلدشو ازم امانت گرفته و فعلا از روزآمدِ تجربه خواندنِ جلدِ دومِ "یادداشت های پیک ویک" خبری نیست :)))

داستان دوم، پاندارا:
داستانِ یک جستجو با زبانی شعرگون و تصاویری بدیع. جمله های بلند و توصیفاتِ رنگین. فُرمِ روایت گرچه زبان کهنه ای داره اما درونمایه اسطوره ای اش رو به خوبی پشتیبانی میکنه و خواننده ملول نمیشه از خواندن.
پلاتِ خاصی نداشت اما کشش داشت، کششِ پیگیریِ زبان و تصاویرِ دلکش و پیچش هایِ مفهومی/نمادی.

داستان اول: شجره طیبه.
نامِ نویسنده داستان و نامِ داستان در نگاهِ آغازین به نظر ناهمساز می آید، سالِ انتشار اما یاری می‌کند که بیشتر درنگ کنیم. سال ۵۶ دلالت های معناییِ واژگان در سپهرِ اجتماعی غلیان و جوشان معناهایِ متفاوتی داشتند با آنچه امروز می اندیشیم. پلاتی ساده اما زبان پر دست انداز و در عینِ حال نرم و متلون و متفاوت. تصاویر زنده و جلوه ها فروشنده.
تجربه جالبی بود.

کسایی که "خانه قانون زده" دیکنز رو خونده اَن، فصلِ بیستِ "یادداشت های پیک ویک" زهرخندِ غریبی براشون به همراه داره. کاغذبازیِ حقوقی و دیوانسالاریِ دیوانه کننده ای که خونِ شخصیت هایِ ساده دل رو میمَکه.
دادسون و فاگ(با فامیلِ دومی قافیه های جالبی میشه ساخت)، وکیل هایِ دعاویِ پرداخته شده توسط دیکنز، مثلِ آقایِ جینگل، زنده و کاغذ-خیز اَند، گویی آنی بیش نمونده که سَرسوده به پاراگراف، کاغذ پاره کنن و سر به واقعیت تِکون بدن.

پردازشِ شخصیتِ آقای جینگل در روایتِ دیکنز فوق العاده اس.
:)))

دوازده، "باران":
بلاخره هر مجموعه متفاوتی باید داستانی با تِم یا نامِ باران داشته باشد.
چیزِ خاصی نداشت، شبیه تغزلِ نابهنگامی که تَهِ یک مجموعه‌ متفاوت، نهالی در حال بالا رفتن پیش از رسیدن به درِ زنگ زده آهنی، صدایِ جارویِ پاکبانِ اولِ صبح...چنین چیزی بود، همین.

یازده، "زندگی خوب جنوبی":
راوی اول شخصی که کارش "وصل کردن تلفنهای مردم است."
شبیه داستانِ پنجمِ مجموعه "یک جای خوب" اینجا هم در عنوان و هم در تِم آیرونی داریم.
آنگونه که توصیف و شرح ها مینمایاند "خوب"ای که عنوان داستان است در روایت روزمرگی و گفت-و-گو هایِ پوچ و روشنفکر مآبیِ تو خالی است. رخداد ویژه ای هم پیش نمی آید و داستان به گفت-و-شنود هایِ راوی با پدر و دوستش و گفته های خودش میگذرد.
چنگی به دل نزد.

ده، "در چگونگی تحول یک خانواده":
راوی دانای کل با لحنی نیمه خنثی/نیم پوزخند زندگی آقا و همخوابگی ها و خانواده گاتیکش را بازنمایی می‌کند. شازده احتجابِ خیلی جمع و جوری بدونِ پیچش تکنیکی.
آخرش هم نتیجه گیریِ نمکینی دارد که سُخرّیه/هجویه ای است بر چنین روایت هایِ کلاسیک و خطی ای.
تکرار میکنم، تجربه گراییِ پارسی پور ستایش برانگیز است، در فُرمی که روایتش برای او امن است توقف نمی‌کند.

نُه، "آقایان":
راویِ دانای کل و بنیاد روایت بر گفتگویِ سه مرد دور میزی پیرامون سیاست و جنگ و از هر دری سخنی، با این پایان بندی:
"صدای بم زن آقای طهمورثی از داخل اطاق بگوش میرسید،: مرده شور برده ها خوابشونم نمیبره که اقلا خفه شن."
نامِ داستان و تنظیماتِ روایت و پایان بندیِ آن با وجودِ کلیشه ای بودن معنادار و هماهنگ است.
داستانی قابل توجه!

هفت، "گرما در سال صفر":
پارسی پور مانند امیرشاهی توانِ درآوردنِ لحن های گوناگون و تجربه فُرم های متفاوت را داراست. "گرما..." را جدی نگیریم به طرحی بی بُن میماند ولی دقت در جزئیاتِ "گرما..." کیفیت پرداختِ ساده اما با جزئیات داستان دستمان می آید. "گرما..." روایتِ کوتاهی از بندر است و زنانگیِ در تعلیق. انسانیتی که کیفیتِ وجودی اش بر ماهیت اش در روایت‌ برتری جُسته و داستانی را استوار کرده است.
خوب بود.

شش، "کشتار گوسفند ها":
راوی اول شخص از رفیقی خوب می‌گوید که عادتِ بدِ آشنایی با مشاهیر خبیث دارد. تنظیمات روایت در آغاز ما را به دیوانگی رفیقِ خوب راهبر می‌شود ولی در پایانِ داستان نظرِ مخاطب می‌تواند تغییر کند.
اِلِمان ها در عینِ آشفتگی به خوبی چفت درآمدند و داستانِ کوتاهِ بدی نبود.