Mrm. Gh > Recent Status Updates

خواجه نصیر تخیل را در مقابل «تصدیق» می‌نهد. «تصدیق» سخنی است که از طریق استدلال و برهان پذیرفته می‌شود. او با ترجیح تخیل بر تصدیق تایید می‌کند که «نفوس اکثر مردم تخیل را مطیع‌تر از تصدیق باشد»

بهره‌ای که یک مغزِ پرورده از یک اثر هنری می‌گیرد تفاوت عظیمی دارد با بهره‌ای که یک مغز خام از همان اثر.

چون جاهلی شیفته‌ی شعر خویش شد، به هیچ وجه او را از آن اعتقاد باز نتوان آورد و عیب شعر او با او تقریر نتوان کرد و حاصل ارشاد و نصیحت او جز آن نباشد کی از گوینده برنجد و سخن او را بهانه‌ی بخل و نشان حسد او شمارد

«از چراغی فراوان چراغ‌ها بتوان افروختن.»

عنصرالمعالی در شعر: «حقیرهمّت مباش و اندر شعر دروغ از حد مبر؛ هرچند دروغ در شعر هنر است و هرچه گویی از جعبه‌ی خویش گوی. گرد سخنان مردمان مگرد، که آنگه طبع تو گشاده نشود و میدان شعر تو فراخ نگردد، و هم بدان درجه بماند که اول بوده باشی.»

شعر برای خواننده‌ای سروده می‌شود و باید طوری باشد که وی بتواند آن را دریابد، و اندکی بعد می‌گوید «اما اگر خواهی که سخن تو عالی نماید، بیشتر مستعار گوی و استعارت بر ممکنات گوی».

جواب این سوال که «چرا نباید اثر سطحی و کم‌ارزش رو دید، خوند یا شنید» رو میشه تو این صفحات پیدا کرد.

وای به حال کسی که کارهای خداوند را با مقیاس قلب خود بسنجد!

هر کس در هر کجای دنیا مبارزه کند و رنج بکشد در واقع برای تمام دنیا مبارزه کرده و رنج کشیده است.

یک پسر احترام و علاقه‌ی خود را به والدینش ممکن است با اجرای دقیق تشریفاتی که در آن پدر را به قتل می‌رساند، آشکار کند.

انسان چون میوه‌ای که دانه‌های خویش را در بر دارد، مرگ خویش را همراه می‌برد.

به نقل از ریلکه

به تجربه دریافته‌ام چیزهایی واقعا حقیقی‌اند که در حد و اندازه‌های بشرند و برای او چنان کمالی دارند که تمام وجودشان کاملا در آن بیان می‌شود. یک حقیقت بزرگ در درون کسی که آن را درک می‌کند نوعی آرامش و شکوفایی عمومی بوجود می‌آورد.

هرآنچه یک‌بار وجود داشته، هنوز هم حی و حاضر در وجود ماست.

نه قوانین اخلاقی، نه اندیشه‌ی خداوند و نه یک دیانت، هیچ‌کدام، هیچ‌گاه، انسان را از بیرون و به نوعی افتاده از آسمان، تحت‌تأثیر قرار نداده‌اند. بلکه انسان از همان روز آغازین همه‌ی این‌ها را در وجود خود داشته است.

انسان تا آنجا که بتواند میل دارد چیزهایی را که آزارش می‌دهند غیرواقعی اعلام دارد.

انسان به محض قرارگرفتن تحت یک تأثر عاطفی، تمایلی بارز برای بیان منظور خویش به صورت شعر پیدا می‌کند.

تمام اصوات واجد ظرفیت‌های هیجانی و عاطفی، ویژگی تمایل به تکرار و جذب دیگر عوامل و اتصال را دارند.
وقتی کسی تحت‌تأثیر شور و حالی است وقتی به شیوه‌ای تأثربرانگیز و عاطفی از مطلبی می‌گوید متمایل به بیانی ادبی می‌شود .

یک رویای واجد مفهوم جمعی، در وهله‌ی اول برای خواب‌بیننده اعتبار دارد ولی همزمان، مبین آن است که بسیاری از معاصرانش نیز با سرگشتگی و مشکل او دست به گریبانند.

اگر تو جان طلبی جان در آستین دارم
وگر سرم، سر تسلیم بر زمین دارم

بالای سر هر داستان عاشقانه‌ای، این تفکر، هرچند وحشتناک و نادانسته، آویزان است که چگونه پایان می‌یابد.

وظیفه‌ی تعلیم و تربیت این است که به ما اعتماد به تفکر را بیاموزد.

تجربه‌ی شخصی به منزله‌ی متن است و تعمق و شناخت به منزله‌ی تفسیر این متن.

ذهن دیگران، محل فلاکت‌باری برای یافتن نیکبختی حقیقی است.

هر اتهام فقط تا آنجا که مصداق دارد می‌تواند آدمی را جریحه‌دار کند. این واقعیت را از اینجا می‌توان دانست که کوچکترین اشاره‌ای که مصداق داشته باشد بسیار عمیق‌تر از اتهامی که پایه و اساسی ندارد مجروح می‌کند.

او حقیقتاً خیال می‌کرد که در روزگارانی که ما زندگی می‌کنیم، مردم هنوز آنقدر ایثار دارند که نه تنها به خودشان بپردازند بلکه مراقب فیل‌ها نیز باشند.

خوبی، اغلب انسان را عجیب می‌کند.

شکل بخشیدن به زمان، لازمه‌ی زیبایی و حافظه است.زیرا آنچه شکلی به خود ندارد را نمی‌توان در دست فشرد و یا به حافظه سپرد.

صدها خم و راست در شبانه‌‌روز شده بگذار خم و راستی هم به طاعت پروردگار اگرچه دروغ و بی‌اساس باشد شده باشیم. کمترین منفعتش آنکه قلب قوی و خاطر آسوده و نقطه امید و پناهگاه بدست می‌آوریم.

روزانه ده‌ها فریب خورده، ریشخند شده؛ بگذار ریشخندی هم به اسم خدا و رسول خورده باشیم!

دل مشتاق، زودرنج می‌شود.