Roya > Recent Status Updates

"Das ist das Ergebnis der großen Befreiung: ein trauriger kleiner Hund."

چقدر درد دارند تک تک کلمات و حالا که به آخر کتاب نزدیک شده ام بیش تر از همیشه درد می کشم

اگر از میان این همه ماجرا تمرکز کار را میگذاشت روی ماجراهای دانشگاه، بهتر نمی شد؟
شخصیت پردازی کتاب در کل ضعیف است اما شخصیت کولی ها واقعا بد پرداخته شده و حتی کلیشه هم نیست، ملغمه ای است باورناپذیر
حقیقت، مخصوصا درباره ی فضای دانشگاهی، صریح و قشنگ نمایش داده شده اما برایم سوالی پیش آمده که تیغ وزارت ارشاد مگر از روی این کتاب نگذشته؟

نمونه دقیق این جعفری را ما در دانشگاه شیراز داشتیم. حالات و رفتار او، تشنه ی قدرت مفنگی بودن، لودگی، بی سوادی، همه و همه ... اسمش مهرپور بود. میخواست رئیس دانشکده شود. برای یکی از استادهای جوان نامه نوشت تا اخراجش کند. استاد جوان که فوت کرد، بچه ها شکایت کردند و مهرپور به خنده، انگار که اتفاق ناچیزی در دانشکده افتاده، زده بود پشت بچه ها که بروید! بروید سرکارتان، شر به پا نکنید
کجا تمام می شوند جعفری ها، مهرپورها

به عنوان یک دختر بوشهری که سال ها در خوابگاه دانشگاه تهران زندگی کرده (بلعیده شده توسط تهران) این کتاب احساس غریبی دارد و خواندنش همان قدرت لذت بخش که دردناک است- دردی شور و نم دار شبیه دریا و شبیه اتاق های نم گرفته ی خوابگاه

این قضیه که "داستان ارباب است" و "داستان بر همه چیز ارجحیت دارد" رو قبلا از فیلیپ پولمن زیاد شنیده بودم و هرچند نود درصد نوشته های کینگ در مورد نوشتن به غایت سطحی و ابتداییه، داستان گویی رو شناخته و میتونه استفاده کنه- و این دقیقا چیزیه که هنوز نویسنده های ایران به اهمیتش پی نبردن، تکنیک و نثر و تعهد و هزار چیز دیگه همیشه حرف اول رو می زنه و داستان گویی فراموش میشه

اشمئزاز غزاله ی نه ساله از پوستر مجاهدین بر روی دیوارهای متروی پاریس 1986

I believe the road to hell is paved with adverbs, and I will shout it from the rooftops.

نمیدونم چرا زمان مسکوب این ها، زبان یاد گرفتن اینقدر چیز معمولی حساب میشده و مثلا مسکوب با این که مدام از ناآگاهی زبانی خودش می ناله هم فرانسه و هم آلمانی را در حد خیلی خوبی بلده در حالی که الان با این همه امکانات آنلاین و موقعیت های بی شمار حتی دونستن انگلیسی برای مردم ما پدیده ای تحسین برانگیز به حساب میاد، فرانسه و آلمانی که از معجزاته

ولی فراموش نشود که این استبداد در بدترین حال از آن حکومت آریامهری بهتر است زیرا نطفه ی صلاح را به خلاف آن یکی در خود دارد. از این گذشته ملت حضور خود را در زندگی اجتماعی ایران نشان داد. دیگر هیچ نیروی حاکمی نمیتواند آن را ندیده بگیرد "حتی اگر آن شخص اهریمن باشد."

عکس العمل من به این جمله ی آخر: ها!ها!ها

وقتی مسکوب از گنزبور می گوید و وقیح بودنش و انحطاط هنر در فرانسه، خنده ای عمیق و دردناک از ته دلم بالا میاید- اگر در زمانه ی ما زندگی می کرد، در زمانه ی تیک تاک و واین و اینستاگرام، زمانه ی سلبریتی های دوزاری و دروغین و دهان بزرگ کاپیتالیسم که جان ها در
خود کشیده آن هم به چه ابتذال و چه شیوه های سخیفی - این ها را می دید چه می گفت؟
نمی دانم چرا اما واقعا خنده ام می گیرد، تصور این که مسکوب زمانه ی تیک تاک را می دید

ناراحتی ها و دلتنگی های غزاله درباره ی مساله ی طلاق دقیقا همان هاست که من در بیست سالگی و پسرعموی کوچکم در شش سالگی داشت گویا سن اصلی دخلی به این موضوع ندارد، فکر کنم کمی هم گریه دارم، امروز روز خوبی برای مسکوب خواندن نیست
اما هم چنان میخوانم

گفتم من به این ملت مدیون نیستم که هیچ، دائنم
نوشتن هم برای من نه ادای دین است و نه ادای وظیفه


در 27 سالگی، حرف های این مرد 63 ساله مثل کارد در تنم فرو می رود. این کشور با ما چه کرد؟

خیلی شبیه فکرهای این روزهای من

Young and ancient all at once, a mirror and a key.

Here in Corfu anything can happen.

This book makes me so happy, relieved even, a bit of fresh air

I wonder how she did thst but the alien-human-human threesomes are not ... disturbing?

تبانی مقدس ظلم و دروغ

مسکوب از روزهای جنگ می نویسد و از روزهای کرونا خبر ندارد و در هرحال آن را خوب توصیف می کند

Oh Socrates, Socrates, was that, perhaps, your secret? Oh, secretive ironist, was that, perhaps, your – irony?