Roya’s Reviews > روزها در راه > Status Update

چقدر درد دارند تک تک کلمات و حالا که به آخر کتاب نزدیک شده ام بیش تر از همیشه درد می کشم

اشمئزاز غزاله ی نه ساله از پوستر مجاهدین بر روی دیوارهای متروی پاریس 1986

ولی فراموش نشود که این استبداد در بدترین حال از آن حکومت آریامهری بهتر است زیرا نطفه ی صلاح را به خلاف آن یکی در خود دارد. از این گذشته ملت حضور خود را در زندگی اجتماعی ایران نشان داد. دیگر هیچ نیروی حاکمی نمیتواند آن را ندیده بگیرد "حتی اگر آن شخص اهریمن باشد."

عکس العمل من به این جمله ی آخر: ها!ها!ها

وقتی مسکوب از گنزبور می گوید و وقیح بودنش و انحطاط هنر در فرانسه، خنده ای عمیق و دردناک از ته دلم بالا میاید- اگر در زمانه ی ما زندگی می کرد، در زمانه ی تیک تاک و واین و اینستاگرام، زمانه ی سلبریتی های دوزاری و دروغین و دهان بزرگ کاپیتالیسم که جان ها در
خود کشیده آن هم به چه ابتذال و چه شیوه های سخیفی - این ها را می دید چه می گفت؟
نمی دانم چرا اما واقعا خنده ام می گیرد، تصور این که مسکوب زمانه ی تیک تاک را می دید

ناراحتی ها و دلتنگی های غزاله درباره ی مساله ی طلاق دقیقا همان هاست که من در بیست سالگی و پسرعموی کوچکم در شش سالگی داشت گویا سن اصلی دخلی به این موضوع ندارد، فکر کنم کمی هم گریه دارم، امروز روز خوبی برای مسکوب خواندن نیست
اما هم چنان میخوانم

گفتم من به این ملت مدیون نیستم که هیچ، دائنم
نوشتن هم برای من نه ادای دین است و نه ادای وظیفه


در 27 سالگی، حرف های این مرد 63 ساله مثل کارد در تنم فرو می رود. این کشور با ما چه کرد؟

تبانی مقدس ظلم و دروغ

مسکوب از روزهای جنگ می نویسد و از روزهای کرونا خبر ندارد و در هرحال آن را خوب توصیف می کند