Yegane > Recent Status Updates

و می‌دانست که در برابر جهان به این بزرگی تنهاست. خوابید.

در همین حال که گودریدزم رو مرتب کردم دیدم احتمالا خوندن نیمی از نیمه تاریک ماه با آرمان بهترین و منظم ترین پروسه ی کتابخونی زندگیم بوده، حتی بهتر از داستان ایران.
آروم پیش میرفتیم اما دقیق و زیبا که بیشتر رو مدیون سواد و اطلاعات آرمانم

احتمالا یه روز برگردیم و تمومش کنیم.
و مرسی از آرمان، که با صبر عجیب غریبی تحمل میکنه همخوانی با من رو.

شما ببینید، من هی شانس مجدد میدم به این فانتازیا و هر بار طبق معمول ناامیدم میکنن...

در حالی که غم شبیه یه عنکبوت گاهی تارهاش رو روی قلبم میتنه، از قیطریه تا اورنج کانتی رو می‌شنوم.
سوال همیشگی، اینقدر غم لازمه؟
اینبار شاید برای اینکه به قلبم نشون بدم خودش تو داشتن عنکبوت تنها نیست آره.
درد بقیه رو می‌بینیم که درد خودمون قابل تحمل بشه؟ چقدر زشت و احمقانه.

کاش آقای دنیلز میومد و با اطمینان به منم می‌گفت «همه چی درست می‌شه، بچه جون!»

پی‌نوشتِ بی‌ربط: یکی از چند ده اسم بچگیم که مامان به جای یگانه صدام می‌کرد، دنیل بود، در واقع کامل‌ترش، دنیل اروتگا.

انسان به گریز نیاز دارد.
درست مثل نیاز به غذا و نیاز به خواب عمیق.

شبه و صدای باد کلافه ام کرده.
دارم از خوندنت لذت می‌برم اما حساب کردم و دیدم الان روزی هشت‌تا قرص میخورم، پس ترجیح میدم این تهوع عجیب رو پای تو نذارم و بندازمش تقصیر قرصا.
تکلیف تو چی میشه؟ می‌ذارمت گوشه‌ی کتابخونه‌م
می‌دونی که بهت برمیگردم.
راستش روکانتن زیادی شبیه دوستمه، دوستی که دیگه نیست و خب احتمالا همون‌طور که علاوه بر قرص‌ها، کتاب داره تهوع‌ام رو تشدید می‌کنه، علاوه بر باد، تشابه‌ت کلافگیم رو.

چششمات رو می بندی و حالا...
همه اش سیاهیه.

داستان اول و دوم به علت فاصله زمانی‌ای که ایجاد می‌شود، برای بار سوم خونده شد.
امید است این بار کتاب تا انتها پیش رود.

نفس عمیق
چشمام رو میبندم و سعی میکنم به نفرتم به کتاب فکر نکنم و بیست صفحه باقی مونده رو تموم کنم.
نفرت به کتاب یا جنگل؟

جمعه رو با آقایون پروزی، هانکه و پولانسکی گذروندم و سوالی که باید مشترکا از هر سه بپرسم اینه که
"واقعاً اینقدر غم، لازمه؟ "

غم همه جا موج می‌زنه، فرار کردن ازش، زدن نقاب مسخره‌ایه وقتی خودت آگاهی بهش...
هنوز میترسم برم سراغ ریویوهای ۲۰۲۲، اما گذری که دیدم و رد کردم، غم از تک تکشون لمس میشد.

سانکو، آزادی گرانبهاترین موهبتی است که خداوند به آدمیان عطا فرموده است.
در جهان هیچ چیز با آزادی برابر نیست و حتی گنجینه‌هایی که خاک در دل خود نهفته است و دفینه‌هایی که اقیانوس در عمق گرداب‌های خود پنهان ساخته است ارج و بهای آزادی را ندارند.
شایسته و ضروری است که آدمی به خاطر آزادی و شرف جان خود را نیز به خطر اندازد، برعکس، بندگی و غلامی بدترین دردی است که ممکن است گریبان گیر انسان گردد.

آری سانکو...

فصل چهل و دوم، نگاهی به نامه‌ی امام‌علی به مالک اشتر از زبان دن‌کیشوت به سانچو...

گلشیری یه سری داستان رو با درایت و خیلی قوی، بدون نام و متوالی مینویسی و تو یه مجموعه داستان ( نمازخانه کوچک من) چاپ می‌کنه.
اسم این داستان‌ها بعدها میشه معصوم اول، دوم، سوم، چهار (پنجم و گویا ششم هم داره)

ترتیب و توالیشون به صورت غیر مستقیم مهمه.

بعد تو مجموعه داستانِ نویسنده، یهو دو تا شماره از معصوم‌ها کم میشه و خب واقعا دیگه حالم از اینکه هر چی میخونم باید کنارش دنبال این باشم که کجاش سانسور شده بهم میخوره...

به قول آقای گلشیری، داریم زه می‌زنیم دیگه...

ای‌بابا
سروانتس هم، در حین خلق دن‌کیشوت، دیوانه شد و پس از هشتصد صفحه، به مرحله‌ی کسشرگویی رسید انگار:((
و از اونجایی که آدمی به امید زنده است، ادامه میدیم شاید بهتر بشه.

کتاب با سه ستاره تموم شد.
موخره و ثبت کتاب، باید برای بعدها...

چه مقدمه‌ای آقای براهنی...

امید معنی زندگیه.

به طرز شگفت آوری میتونه آدمی رو دگرگون کنه.

حتی امید در حد یه روزنه نور میتونه روشنایی بخش باشه.

خوش به حال سانچو، امید به بدست آوردن جزیره (هر چند واهی!) باید خیلی زیبا باشه.

دیوانگی دن کیشوت نه، اما دیوانگی سانچو قشنگه.

یه داستان داریم، داستان یک. تو بطن این داستان از یه مجرا، داستان دو متولد میشه و از بطن داستان دو، داستان سه. همه هم نصفه و نیمه و کاملا بدون ربط به هم.
بعد سروانتس از داستان سه وارد داستان یک میشه و بازم نصفه است، داستان سه رو می‌بنده و بعد داستان دوم.
داستان دوم رو با یه رگه‌هایی به داستان اول می‌رسونه و واقعا چقدر زیباست...

آیا کسی هست که تباه نشده باشد؟

کتاب در حال سخت‌تر شدن، و در عین حال، لذت‌بخش‌تر شدنه