Kowsar Bagheri > Recent Status Updates

باورم نمی‌شه آملی نوتوم چطور قطع ارتباط نکرده با این به‌اصطلاح دوست. امیدوارم در ۲۰۲۵ کرده باشه این کار رو. جدی یارو در قامت دوستْ از صدتا دشمن بدتره. :))

بدبختی شونصدتا کتاب رو همزمان خوندن اینه که هر کدوم حلزونی پیش می‌رن. الآن کند جلو رفتن این مثل گناه نخستین رو شونه‌هام سنگینی می‌کنه. 🤦🏻

هر صفحه‌ش شگفت‌زده‌م می‌کنه.

فصیح «شراب خام» رو سال ۴۷ منتشر کرده. یه جای داستان می‌گه توی کارت عروسی نوشته‌ن ورود بچه‌ها ممنوع. نمی‌دونستم این قضیه انقد قدمت داره تو ایران. فکر می‌کردم یه مسخره‌بازی جدیده.

«هرکس در هر موقعیتی، و به اعتباری، خود رأس هرم کوچکتری به حساب می‌آید که در هرم‌های بزرگتری محاط است. همه به ابتلای قدرت مبتلایند. رابطه‌ی انسان‌ها با هم، نه رابطه‌ی برابر، بلکه رابطه‌ی بالا و پایین، رئیس و مرئوس، سلطان و رعیت، رهبر و پیرو، یا همان شبان و رمه است.»

Beginning of chapter VI: The Balkan States.

کیوتچه. 💘

پایان فصل سوم و چهارم:
«ایران نو و زوال سیاست‌های حزبی در دورۀ رضاشاه»، متیو الیوت
«ارتش، جامعهٔ مدنی و دولت در ایران: ۱۳۰۵-۱۳۰۰»، استفانی کرونین

Beginning of chapter III: "German Militarism".

پایان فصل اول و دوم:
«جامعه و دولت در عصر رضاشاه»
«خلافت، روحانیت و جمهوریت در ترکیه و ایران»

«روزهای بسیاری خواهد گذشت تا دروگو از آنچه بر سرش رفته است آگاه گردد. آن‌گاه، گویی با شنیدن شیپور بیدارباش، به اطراف خود خواهد نگریست و واقعیت را باور نخواهد کرد.»

چه فارسی بدی. :(

کار می‌کرد، هزار و یک گرفتاری داشت، کم می‌خوابید، به‌ندرت دستی به ورق می‌برد و دوباره سر کارش برمی‌گشت. خودش را به اسبی تشبیه می‌کرد که به خرمن‌کوب بسته شده باشد. در بستر مرگ با پوزخند تلخی بر لبان خشکیده‌اش گفت:«این زندگی ما هم چه زود گذشت.»

رفتم سراغ یه ترجمه‌ی دیگه. نسخه‌ی نشر نیلوفر غیرقابل‌تحمله واقعاً.

ترجمه در یک کلام فاجعه‌ست.

پایان مقاله‌ی «صداهای مستور: اتوبیوگرافی زنان در ایران» از فرزانه میلانی.

«خدا می‌داند چه‌قدر باید از مسبب این وضعم بیزار باشم، ولی حس می‌کنم دیگر در قلبم جایی برای نفرت نیست.»

یکی از جذاب‌ترین شروع‌هایی که در رمان‌نوجوان‌ها خونده‌م:
«صبح روزی که دنیای زیبای من به آخر رسید، درخت یاس بنفشی را که بیرون اتاق مطالعه‌ی پدرم بود آب ندادم.
ژوئن ۱۹۴۱ بود، ما در ویلنا زندگی می‌کردیم، شهری در شمال‌شرقی لهستان. من ده‌سال داشتم و فکر می‌کردم همه‌ی مردم دنیا صبح‌ها گل‌های باغشان را آب می‌دهند. در تصور‌ من، جنگ‌ها و بمباران‌ها در آن‌سوی دیوارهای باغ ما جریان داشتند و پشت دروازه‌ی آن متوقف شده بودند.»

«بی‌نظمی این روایت را به بزرگی خودتان ببخشید. چون به‌جای روال عادی وقایع دنبال جاپای آدم‌ها می‌گردم.»

دلم برات تنگ شده بود، پوآرو جونم. 🫶🏻

این مفهوم «حفظ بیضه‌ی اسلام» هم مفهوم عجیبیه و هم به‌طرز رعب‌آوری مهم.

"Freud proposed that in melancholia the loss was of an 'ideal object', for example the loss of love. Furthermore, he suggested that, unlike mourning, the loss was partly unconscious in melancholia and anger towards the lost object was redirected against the self."

هر چیزی در مورد جنگ اشکم رو درمی‌آره.

اون شوخی قدیمی که می‌گفت از هر سه نفر چپ یه نفر انشعاب می‌کنه عملاً فکته. :))

به اوج هیجان و سرعتش رسیده. آدرنالین، به‌به.

عملکرد فداییان اکثریت و حزب توده در بعد از انقلاب باعث می‌شه دلت بخواد سرت رو بکوبی به دیوار.