Mehdi Shargian > Recent Status Updates

ما بلایای بسیار از سر گذرانده بودیم. از هیچ‌چیز نمی‌هراسیدیم و مصیبت‌های دیگری در پیش داشتیم. دعاها را فراموش کرده بودیم. زندگی امیدها را از ما ستانده بود. دعاها و امیدها از میانمان رخت بربسته بودند، بی‌بازگشت.

پیش از این خیال می‌کردم خودکشی نفرین و لعنت است اما حالا گمان می‌کنم شوخی کوچکی است با اصل خلقت. میل به آن در برخی از آدم‌ها هست، هم‌چون غریزه‌ای در کنار سایر غرایز؛ به قدرت گرسنگی و شهوت نیست اما سمج‌تر از آن‌هاست

در ایران عمر تاریخ کوتاه است. هجوم اتفاقات تازه، گذشته را پشت غبار فراموشی محو می‌کند.....
آیا طلب مرگ احساسی واقعی‌ست، احساسی نیرومند و واضح همچون کشش تند جنسی یا ترس؟

سرما منقبض می‌کند و حجم را کاهش می‌دهد. این را از درس فیزیک مدرسه یادم مانده بود. این قانون فیزیکی ظاهراً در مورد امور غیرمادی هم صادق بود: حالا زمستان در حال کوچک‌کردن همه‌چیز بود، روزهایم را فشرده می‌کرد و مجبورم می‌ساخت بیش‌تر وقتم را در گرمای خانه بگذرانم. زمستانْ به روشنی حس تنهایی را هم عمیق‌تر می‌کرد، تنهایی‌ای که قوانین فیزیک بر آن حاکم نبودند.

اگر زندگی چیزی جز تنهایی نباشد، چه تسکینی ارزان‌تر و مطمئن‌تر از تخیّل؟

از روی عشق همهٔ تلاشش را کرد که درمانم کند، اما تنها چیزی که اتفاق افتاد این بود که خودش هم مرض را گرفت و دوتایی دمِ دروازهٔ مرگ دراز کشیدیم، سرفه‌کنان و دم به دقیقه در حال درجه‌گذاشتن. دونفری مریض‌بودن بهتر از تنهایی مریض‌بودن است...

این‌که شیطان از پس خدا دربیاد بهش بگه که من به آدمی که آفریدی کرنش نمی‌کنم. نمی‌کنم چون از او قدیمی‌ترم. اول مرا آفریدی تو خدا. او را از خاک ساختی مرا از آتش آفریدی تو. او را هم آفریدی که توی چنگ من باشه. نارو نزن به من که از کلکت من خبر دارم، و الّا چرا آفریدیش از همون اول؛ زندگیش به من بسته است. بی من چکاره‌ست او؟ نه فقط چکاره‌س او، بی هردومون خودت چکاره‌ای خدا؟ دلت سر می‌ره بی ما.