باقر هاشمی > Recent Status Updates

کیف می‌کنم از باسواد بودن مترجم:

"اسبها از مدتی پیش آماده بود، باید می‌رفتند؛ سوار کالسکه شد. سپس"

«ضرب‌وتقسیم معکوسی چنان آنچه‌را که به رفاه‌مان مربوط است چندین برابر و آنچه‌را که به ما مربوط نیست به عدد عظیمی تقسیم می‌کند که مرگ میلیون‌ها انسان ناشناخته شاید به اندازه‌ی جریانی از هوا هم قلقلک‌مان ندهد.»

دلم نمیاد سریع بخونم چون زود تمام میشه و جلد آخر هم هست

براحتی می‌توان از زیبایی حاصل از تریاک سخن گفت. اما یک ساعت خواب طبیعی غیرمنتظره برای آدمی که عادت دارد فقط بیاری مخدر به‌خواب رود، عظمتِ بامدادی چشم‌اندازی به‌همان اندازه اسرارآمیز اما شاداب‌تر را آشکار می‌کند.

آب بسته توی رمانش

موقع خوندن همه‌ش احساس رعیت بودن می‌کنم

خیلی ها میگن «فلانی به چند زبان مسلّطه»، اما آیا به زبان فارسی، که زبان مادریشه هم مسلّطه؟

همچون شرابی تلخ...

تقویم ها دروغ می گویند... زندگی از روی تقویم ها لذتی ندارد.

«هر کس بر درد و ترس پیروز شود خدا خواهد شد.»

ببین آیا کارهایی که یک انسان خوب باید بکند کرده‌ای یا نه. باید بذر خود را بیفشانی و به خدا توکل کنی. منتظر نباش که بذر جوانه بزند؛ این‌طور با نگرانی به طلبِ وجدان آرام نرو_آدمی باید بیاموزد که «هیچ‌ای» خود را پاس بدارد و به رحمت خدا ایمان داشته باشد. آدمی باید کاری را که در نظرش صحیح می‌آید انجام دهد، و بَعد، امور را به خودشان واگذارد. اگر دغدغه‌ی ما مدام فضیلت‌های ما باشد، نخوت چون دیواری میانِ ما و خدا حایل می‌شود.

متافیزیک و مکتبخانه زبان‌های مخصوص خود را دارد... و من قادر نیستم آن‌ها را بفهمم یا به‌کار ببرم. از این‌رو، من در آستانه‌ی این ظنّ و گمان هستم که کل فلسفه‌ی ما بیشتر از زبان تشکیل می‌شود تا از عقل، و سوء‌فهم از کلمات بی‌شمار، این تجسم تجریدهای اختیاری... یک دنیا مسئله به‌وجود آورده است که تلاش برای حل آن‌ها نیز به‌قدر اختراع آن‌ها بی‌هوده است.

جان فاولز روان خودش رو به‌رز حیرت‌آوری زنده‌شکافی کرده.
اگر پیمان خاکسار یه‌کم بهتر ترجمه می‌کرد حقّ داستان به‌خوبی ادا می‌شد.

این از اون رمان‌هائیه که باید گشتالتی بهش نگاه کنی.

عطف کتاب مجوس از داخل؛ مقوای پودر لباسشویی "دریا"ست به گمانم.
امیدوارم برای کیفیت ترجمه‌هایی که بیرون می‌دهند این‌چنین سهل‌گیر و صرفه‌جو نبوده باشند.

تصمیم گرفتم صبح واقعیت را به او بگویم، و نه به‌سان اعتراف، به عنوان ابزاری که کمک کند به او برای فهم حقیقت، که بیماری‌ام چیزی علاج‌پذیر نبود مثل سفلیس، چیزی بود بسیار مبتذل‌تر و بسیار وحشتناک‌تر، بی‌بند و باری‌ای فطری.

گرانی از قدیم بوده،الان هست و در آینده نیز خواهدبود.گرانی،فرع است.اصل،چیز دیگریست.

می‌تونم حرف بزنم؟-
اگر دوست داری.-
ترجیح می‌دی حرف نزنم.-
گاهی کنار هم بودن بهتر از با هم حرف زدنه.-
من دوسْت دارم حرف بزنم چون به‌م بهانه می‌ده نگاهت کنم.-
چرا فقط نگاه نمی‌کنی؟-

من هم شبیه او نشستم و به هم خیره شدیم. نگاهش به‌قدری استوار بود و به‌قدری کنجکاو و بی‌نقاب، که باعث شد سرم را بیندازم پایین.

من خیلی تو بازی خیره‌شدن مهارت ندارم.

تمام بازی‌های بین مرد و زن، حتا جدی‌ترین‌شان، به‌غایت جنسی‌اند.

احتمالاً اگه کالوینو مرورمو میدید میگفت: برو بابا تو سرت از رمان چی درمیاد که نظر میدی.
منم بهش میگفتم: همینقدر که فهمیدم، در همون حد نظر دادم. رمان برای اینه که خواننده اولاً لذت ببره و دوماً یه حرف سخت رو به زبون ساده بخونه. رمانِ تو نه اینه نه اونه

سال‌ها برای خوندنش با خودم جنگیدم و شکست خوردم. الان که شروعش کرده‌م فهمیدم بد نیست آدم بعضی وقت‌ها شکست خورده باشه تا پیروز.
«...هر بخشی رو که می‌شنوم، به خودم میگم: «باقر، تو می‌تونی، ادامه بده.
و به فصل بعدی می‌رسم و بعدی و بعدی...
دور نیست اون روزی که اینجا مرورش رو بنویسم و خوره‌ی نخوندنش از روانم برداشته بشه:))((

فکر کنم اصلاً نمی‌دونم عشق چیه. اگه تمامش رابطه‌ی جنسی نیست پس نمی‌دونم چیه.

تو زندگیِ هر کس لحظه‌ای می‌رسه شبیه لحظه‌ی میزان شدنِ شاهینِ ترازو. اون زمان باید خودت رو بپذیری. دیگه مهم نیست قراره چی بشی. چیزی که هستی و همیشه خواهی بود مهمّه.

چه اتفاقی می‌افته اگه آدم لحظه‌ی... میزان شدن شاهینِ ترازو متوجه نشه؟

می‌شی مثل خیلی‌های دیگه. تعداد خیلی کمی از آدم‌ها این لحظه رو تشخیص می‌دن. و زندگیِ آینده‌شون رو بر اساس اون طرح می‌زنند.

درد جسمانی‌ای که هفته‌های اول بابت دوری‌اش می‌کشیدم کم‌کم محو شد. هنوز زمان‌هایی بود که می‌دانستم از ته‌دل او را می‌خواهم، حاضرم همه چیزم را بدهم تا کنارم باشد. ولی این استیصال جنسی بود نه افسوسِ از کف رفتنِ عشق.

یک هوس‌باز حرفه‌ای به‌ندرت انسانی قابل ترحم است.
مارکی دوساد

«از هرچه بگذریم، هنوز هم کار بهترین راه گریز از زندگی است!»

احساس کردم گودریدز برام حکم کافه رو پیدا کرده. نه اینکه منظورم کافی‌شاپ باشه؛ منظورم مثل کافه‌های قدیمیه که روشنفکرا و کتابخونا، زمانی که نه اینترنتی بوده، نه موبایلی، نه کامپیوتری؛ وقتی از کتاب‌خوندن خسته و از کارای شخصی‌شون فارغ میشدن، می‌رفتن اونجا یه‌کم با بقیه معاشرت کنن، گپ بزنن، بحث کنن و روحیه‌شون عوض بشه و بتونن بنویسن.
درِ کافه‌کتاب گودریدز همیشه بازه و می‌تونم ایرانیای ساکن همه‌جای دنیا رو توش ملاقات کنم:)