Salamon > Recent Status Updates

《بله، مولر گفت دشمن واقعی "آرواره‌های طماع زمان" است. ولی حالا دیگر در برابر این آرواره‌ها احساس درماندگی نمی‌کنم. شاید برای نخستین بار احساس می‌کنم که زندگی‌ام را اراده می‌کنم. زندگی‌ای را که برگزیده‌ام می‌پذیرم. و حالا آرزو نمی‌کنم که کاش جور دیگری رفتار کرده بودم، ماکس.》

"You know, they've got these chocolate assortments, and you like some but you don't like others? And you eat all the ones you like, and the only ones left are the ones you don't like as much? I always think about that when something painful comes up. "Now I just have to polish these off, and everything'll be OK.' Life is a box of chocolates."

"... بخشش، به باور ما، الزاماً به معنای چشم‌پوشی، امان دادن یا زدودن کار آزارنده از خاطرمان نیست. صرفاً به معنای رهاییِ شخص آزاردیده از نشخوار ناگزیر آزار در ذهن خود است. این همان کاری است که جین اِیر با بخشش قیّمِ شرورش خانم رید انجام می‌دهد. بدون بخشش او، آن فصل تمام و فصل جدید آغاز نمی‌شود."

     "Colours shone with an exceptional clarity in the rain: the ground was a deep black, the pine branches a brilliant green, and the people wrapped in yellow looking like otherworldly spirits that were only allowed to wander the earth on rainy mornings. They floated over the ground in silence, carrying farm tools, baskets and sacks."

"...ذهن من ثبات ندارد. گاهی دلنوازی می‌کند: وقتی تشنه‌ی فکری تسلی‌دهنده یا شادی‌بخشم، پیشامدی را که خیلی وقت است فراموش کرده‌ام، همچون سکه‌ای برای گدایی، به‌سویم پرتاب می‌کند: چهره‌ای، واژه‌ای از گذشته‌های دور، قصه‌ای که شبی گرم و شرجی در بستر خوانده‌ام، شعری کشف‌شده در گلچینی که خودِ نوجوانم باور داشت پیش از او کسی کشفش نکرده. اما کتاب‌هایم، به‌رسم طبیعت‌شان، همیشه سخاوتمند بوده‌اند و بعد از مدت‌ها محکومیت به سکوت..

"زن" و "باران" هر دو مظهر و نشانه‌ی برکت و باروری هستند. اژدها، باران (= زن) را اسیر کرده، پس کشنده‌ی اژدها باران (= زن) را آزاد می‌کند. ناهید، فرشته‌ی آب، زن است و درعین‌حال نماد و سرچشمه‌ی آب‌های جهان و خود به اندازه‌ی همه‌ی آن‌هاست. به‌این‌ترتیب بین زن و آب پیوندی در اندیشه وجود داشت.

     ناگفته پیداست که اینجا در کشور ما جایی برای احتمالات و اتفاقات غیرمنتظره وجود ندارد. انتخابات هم بیشتر ارزشی نمادین دارد: انتخابات نوعی یادآوری است که ما یک پیکر واحد و توانمندیم، متشکل از میلیون‌ها سلول و، همان‌طور که در《انجیلِ》باستانیان گفته شده، ما یک کلیسای واحدیم، چرا که در تاریخ یگانه‌کشور دیده نشده که در این روز شکوهمند حتی یک صدا جسارت کرده باشد آن هم‌آوایی عظیم را برهم بزند.

     "صادقانه بگویم، هرگز در هیچ جنبش عمل‌گرایی شرکت نداشته‌ام که مطابق با جدول زمانی کسانی که به ناروا در رنج و عذاب نیستند،《به‌موقع》بوده باشد. سال‌های سال این جمله را شنیده‌ام که《صبر کنید!》این جمله برای هر سیاه‌پوستی به‌شدت آشناست.《صبر کنید》برای ما یعنی《هرگز》. ما هم باید به حرف قانونگذار برجسته‌ی دیروز برسیم که گفت《به تأخیر انداختن بیش از حد عدالت انکار عدالت است.》"

نامه‌ای از زندان بیرمنگام (مارتین لوتر کینگ)

...این موضوع را به روشنی درک کردم که ستمگر هم درست به اندازه‌ی ستمدیده باید آزاد شود. کسی که آزادی دیگری را سلب می‌کند، خودش زندانی نفرت است و پشت میله‌های تعصب و کوته‌فکری محبوس مانده. هرگز کاملاً آزاد نخواهم بود اگر آزادی فرد دیگری را از او بگیرم، درست همان‌طور که آزاد نخواهم بود اگر دیگری آزادی‌ام را ازم بگیرد. ستمگر و ستمدیده هر دو از انسانیتشان محروم شده‌اند.

سال‌های سیاه (نلسون ماندلا)

اخلاق و روان‌شناسی ملازم یکدیگرند. اخلاق به ما می‌گوید چه کاری را باید انجام دهیم؛ اما اگر ما قادر به انجام آنچه باید انجام دهیم نباشیم، این سخن معنای چندانی نخواهد داشت. ممکن است گفته شود ما باید دشمنانِ خود را دوست داشته باشیم؛ اما اگر قادر به دوست داشتن آنها نباشیم، این حرف بی‌محتوا است. یک نظام اخلاقیِ معقول باید مبتنی بر بینشی واقع‌بینانه درباره‌ی آنچه برای آدمیان امکانپذیر است باشد.

از خاطرات که نگویم. وقتی محبوس‌اید، یاد می‌گیرید رو به عقب زندگی کنید. فردا درست مثل امروز خواهد بود. تنها آینده‌ی پیشِ رو حافظه‌تان است. تنها چیز نامعینِ در انتظار همان است که فردا به خاطر می‌آورید. به عقب برمی‌گردید و برای خودتان ماجراهایی تعریف می‌کنید که قهرمان اول‌شان‌اید. بیش‌ترِ آن ماجراها هرگز اتفاق نیفتاده‌اند، اما کی به این چیزها اهمیت می‌دهد، ممکن بود اتفاق بیفتند و فقط همین مهم است. گذشته‌تان پُر است از..

"... در آثارِ عشق، ...، نوشت که عشق به ازدست‌رفتگان، ناب‌ترین نوعِ عشق است چون شخص در عوضِ آن هیچ چشمداشتی ندارد. اما به همین دلیل، خشم داشتن نسبت به پدری متوفی دردناک است. نمی‌توان انتظار پاسخی برای این خشم داشت و تنها با خود می‌تواند بجنگد..."

فلسفه‌ای می‌آفریند که بر تجربه تکیه دارد، بر پرسش‌هایی که بی‌یقینی‌ها و تصمیم‌های زندگی آن‌ها را روشن می‌سازد... استدلال‌های او برخاسته از نمایش خیره‌کننده‌ی انسانیت است که در هر شخصی به اجرا درمی‌آید. یک قرن بعد بینش‌های او درباره‌ی اهمیت فلسفی《فرد واحد》الهام‌بخش این برهانِ نسل کاملی از اگزیستانسیالیست‌ها می‌شود که سرشت انسان، نه ماهیتی ثابت و بی‌زمان است و نه ضرورتی زیست‌شناختی، بلکه رسالتی خلاقانه برای هر فرد است