Boshra Rahmaty’s Reviews > وزن کلمات > Status Update

ما انسان‌ها به‌طور‌کلی کامل نیستیم. پر از تَرک و شکاف هستیم و در فلات‌های مختلفی زندگی می‌کنیم که از آن‌ها صعود و به اعماق سقوط می‌کنیم.

آدم، حین مطالعه، مشاهده‌ی تابلوها یا شنیدن موسیقی، گذشته را به حال خود می‌گذارد. نه به معنای فراموش کردن، بلکه به معنای رها کردن آن به راحتی، و فرد اجازه نمی‌دهد انتظارات سخت‌گیرانه از آینده زمان حال را تغییر دهد و محو کند.

آیا خوب بود که گذر توقف‌ناپذیرِ زمانْ معنا و اهمیت همه‌چیز را تغییر می‌داد؟

چقدر تجسمش مشکل است که «من بودن» در گذشته‌های دور چطور بوده. بسیار متعجبم از اینکه هنوز همان فرد آن زمان هستم. همچنین وحشتی عمیق دارم از اینکه زمانی توانستم بسیار دور از خودم باشم، چنانچه امروز هستم. چطور امکان داشت آن زمان احساس کنم خودم هستم؟ یا در نهایت هیچ این گونه نبود؟ آیا، بدون اینکه احساس کنم در جایی هستم زندگی میکردم یا به عبارتی فقط در فضای خالی درونم بودم؟ به اشتباه گمان میکردم در خودم هستم، چون آخر آدم با

🥲